Midden in de Intratuin, met aan de ene kant de afgeprijsde zomerartikelen en aan de andere kant de eerste kerstbomen, staat ze met een roze fleece-hoodie in haar handen. Ze houdt hem in de lucht en kijkt dolgelukkig.

“Jaaaaaaaaaaaaa. Deze. Wil. Ik!” roept ze nét iets te enthousiast.

Voor wie ze niet kent: de fleece-hoodie is een deken die je aan kunt trekken. Er zitten mouwen aan en een grote capuchon. Onze pubers lopen hele weekenden in die dingen, lekker vormloos en warm. Na het weekend kan ik er zweetsoep van trekken en heb ik de wasmachine vol met drie van die gewaden.

En zij wil deze. Het tuttekeffertje in het winkelwagentje kijkt verschrikt op bij zoveel geluid van het baasje. Zo kent ze haar niet. Meestal is het vrouwtje ingetogen, rustig, heerlijk voorspelbaar. Ze draagt een degelijke mantelpakje met platte bruine schoenen, in het grijze knotje op haar hoofd is geen haartje die eraan denkt iets anders te geen doen dan braaf op de plek blijven. En nu wil ze zo’n roze ding gaan kopen. Het hondje draait het baasje zijn kont toe, zucht eens diep en gaat weer liggen.

“Zo lekker warm!” zegt ze tegen haar man. “Nu met die gasprijzen enzo.” Manlief lijkt niet erg gelukkig met het idee van zijn vrouw in dit grote vormloze roze geval naast hem op de bank. Hij hoopt al jaren op een leuk frivool niemendalletje, misschien een beetje doorschijnend, een fijn zacht stofje zoals satijn ofzo. Één keer heeft hij het haar als kadootje voor hun huwelijksdag durven geven. Hij is gewoon naar de lingeriezaak in de stad gestapt – het was de eerste keer dat hij daar kwam – en heeft met rode wangen de mooiste uitgezocht. De kassière knipoogde naar hem, dat weet hij nog precies.

De ochtend van hun trouwdag bracht hij Marie ontbijt op bed en gaf haar het tasje van de lingeriewinkel. Ze keek hem met één opgetrokken wenkbrauw aan, haalde het satijnen jurkje eruit en zuchtte. Sindsdien ligt het dure satijnen kadootje achter in de kast. Toen hij het laatst op een onbewaakt ogenblik tevoorschijn haalde, zag hij het prijskaartje er nog aan hangen. De wens van een ondeugend slaaptenue heeft hij inmiddels verdrongen, maar zo’n roze slaapzak is weer het andere uiterste.

Zaaddodend had zijn zwager dit soort pyjama’s genoemd. Hij grinnikt als het hem te binnen schiet.

“Wat zit je nou te grinniken” moppert zijn vrouw. “Ik neem hem mee, lekker warm voor de koude avonden.”

“Ik kan wel wat beters dan zo’n roze gewaad bedenken voor de koude avonden” moppert hij. Zij haalt geïrriteerd haar schouders op en gooit met een beslist gebaar het anticonceptiegewaad in het wagentje. De uit de kluiten gewassen cavia keft, draait een paar rondjes en nestelt zich dan prinsheerlijk op het roze dekentje. Dat heeft het vrouwtje weer mooi geregeld.

De man zet zich weer in beweging, duwt met een chagrijnige blik het wagentje richting kassa. Ik hoor hem mopperen: “Dat wordt weer een kille winter.”