De vis lag op het strand te spartelen. Ik heb geen idee wát voor een vis hoor, in ieder geval onooglijk, onopvallend en bijna dood. Niets aan te doen.
In míjn beleving dan!
Voor Lucia was het een ander verhaal: “We moeten hem redden, hij gaat dood!!”
Jenneke pakte zonder blikken of blozen het glibberende spartelende beest vast en zwiepte het terug de zee in. Zo. Opgelost. Ze veegde haar handen af aan haar trui en ik slikte dat wat ik wilde gaan zeggen maar even in.
“Cool!” dacht onze hond Dobby, “we gaan spelen!” Tien seconden later kwam het glibberende beestje de zee weer uit. Dit keer in de bek van onze zwarte, niet al te snuggere, hond.
“Los!” zei ik, terwijl ik bedacht wat een lekker hapje dit moest zijn voor een hond.
Vis zag er inmiddels nóg wat minder florissant uit dan tijdens de eerste keer op het strand.

“We moeten Herman redden!” schreeuwde Lucia in tranen.
Huh. Herman?
“Ja zo heet hij. Herman Vis.”
Ze pakte Herman Vis nu zélf bij zijn wiebelende staart en wierp hem terug.
“Zwemmen Herman, zwemmen!”
Herman leek echter zijn beste tijd wel gehad te hebben en deed niet heel veel meer dan een beetje dobberen.
Lucia was ontroostbaar.
Haar reddingspoging leek mislukt.

“We moeten iets voor hem doen” snikte ze. Terwijl ik nog zat na te denken hoe om te gaan met een dode vis, deed Sanna het enige juiste. Ze pakte een takje, tekende een hart op het strand met daarin de tekst:

RIP Hernam.

“Je was een leuke vis” zei Lucia plechtig.
Ze veegde haar tranen weg.
“Mama, eten we vanavond weer eens sushi, ik heb er ineens zó enorm veel zin in.”
🐟