Jazeker krijg ik bergen smoesjes over wekkers die het ineens niet meer deden, poezen die het werkboek opaten en WiFi die spontaan in lockdown was gegaan.
Ik spendeer heel wat appjes en belletjes aan de vraag: “Waar was je en wanneer denk je aan het werk te gaan?”
Camera’s die het gisteren nog deden geven vandaag ineens de geest ( of ligt hij gewoon nog in bed? ) en die geluiden van de krolse kat op de achtergrond heb ik nu ook wel een keer gehoord.
“Doe die kat naar buiten!” roep ik voor de zesde keer deze week.
Zeventienjarige jongen denkt dat het vergaderscherm, waarop hij ook zichzelf kan zien, de spiegel is en probeert wat nieuwe coupes uit tijdens de les grammatica.
Tijdens wiskunde staat een hele familie op de achtergrond, al etend, mee te luisteren en word ik met grote vriendelijke armgebaren uitgenodigd voor pizza om 10 uur ‘s ochtends.
Mijn eigen meiden lopen af en toe met hun blonde lokken door het beeld en ik meld de jongens in mijn klas dat ze dát maar mooi uit hun hoofden moeten laten! Als Lucia zich krijsend naast me op de vloer stort tijdens het dictee klinkt het volmondig: “Aaaaaah schattig!”

Om 22.00 uur, als ik uitgeteld met mijn boek bij de kachel zit, krijg ik een appje van het dametje dat zich vanmorgen versliep. Tot één uur.
Ze heeft haar huiswerk af.
Top, morgen kijk ik ernaar.

Het is niet ideaal, online lesgeven, maar vaak moet ik er zó vreselijk om lachen.
Wat een stel! ❤

Het gevoel dat overheerst is trots.
Ze dóen het toch maar even, die pubers.
Dus zeg ik dat ook tegen ze.

In een appje.
Om 7 uur ‘ s ochtends 😇