Er was eens….
Oh nee. Wacht. Dat is het begin van een sprookje. En sprookjes lopen altijd goed af. In sprookjes leven ze altijd nog lang en gelukkig.
En dat kan ik jullie van dit verhaal niet beloven. Sorry, het spijt me, ik had het ook liever anders gehad. Maar als het goed afloopt is het niet echt een eng verhaal meer toch?
Ik begin even opnieuw. Luister maar.
Het is een mooie zomeravond. De dag was lang en warm geweest, de zon had goed haar best gedaan. Het meisje, ik noem haar Lien, was de hele dag buiten geweest. Ze had gespeeld in de zon, verstoppertje gedaan, gerend en gefietst. Af en toe was ze even gaan uitrusten in de schaduw van een grote boom, maar nooit lang. Spelen en rennen, dat was wat ze wilde!
Nu is ze moe van het spelen. Het is al een beetje laat, want als het buiten warm is mag Lien meestal wel wat later naar bed. Haar kleine broertje slaapt al, ze hoort hem diep ademhalen en af en toe wat mompelen in zijn slaap.
Haar bed is heerlijk zacht. Het raam staat op een kier en een zuchtje wind komt af en toe naar binnen en zorgt voor een beetje verkoeling in de warme slaapkamer. Buiten wordt het steeds donkerder.
Langzaam maar zeker voelt Lien haar benen zwaar worden, ze draait zich een keer om. Haar ogen beginnen dicht te vallen.
Door het raam komt ineens een iets hardere koudere windvlaag. Brrr, ze krijgt het er beetje koud van. Een rilling trekt over haar rug en de trekt de dekens tot vlak onder haar kin.
Buiten lijkt het ineens zo stil. Heel stil ………
Geen vogel is er meer te horen, geen krekel, geen auto, niets.
Het is doodstil…..
Een nieuwe windvlaag komt door het raam. De gordijnen wapperen. En in die wind hoort ze een stem: “Kom met me meeeeeeeeee,” klinkt de stem.
En nog een keer, ietsje harder: “Kom met me meeeeeeeee.”
Lien schrikt ervan. Het lijkt wel of alle haartjes op haar hele lijf overeind gaan staan. Ze rilt en haar haar hart klopt ineens heel snel. Ze houdt haar adem in en durft niet te bewegen.
Waar komt die stem vandaan? Wie roept haar daar achter het raam?
“Als ik het raam dichtdoe hoor ik vast de stem niet meer,” denkt Lien. Heel voorzichtig stapt ze uit haar bed. Met blote voeten op de houten vloer sluipt ze naar het raam. De vloer kraakt zachtjes… Kraaaaaakkkkk…..
Oh wat is ze bang. Wat zal er daar te zien zijn? Wie roept haar daar ? Ze wil het liefst weer haar warme bed in, met haar hoofd onder de dekens. Maar toch is ze ook zo nieuwsgierig. Het lijkt wel of ze moét kijken.
Voetje voor voetje schuifelt ze naar het raam.
Voetje voor voetje……
Voetje voor voetje…….
“Kom met me meeeeeeeee,” klinkt het weer. Dit keer nog een stuk harder. ‘Eigenlijk valt de stem wel mee’, denkt Lien, ‘het lijkt eigenlijk wel of die stem ken. Ze kijkt uit het raam. Buiten is het donker, er is niets bijzonders te zien.
Een warme stille zomeravond. Wel raar dat het helemaal niet waait, binnen had ze toch een flink koude windvlaag gevoeld.
‘Weet je wat ik doe?’ denkt Lien. Ik ga buiten kijken. Ik ben nu toch klaarwakker en ik ben eigenlijk te nieuwsgierig om weer te gaan slapen.
Om niemand wakker te maken sluipt ze op haar blote voeten naar buiten. De trap kraakt zachtjes,kggggggggg…… maar niet hard genoeg om iemand wakker te maken.
Buiten kijkt ze om zich heen. Ze ziet niemand. Ze voelt dat ze een beetje bang is. Het is net of er iemand naar haar staat te kijken.
“Kom met me meeeeeeee,” hoort ze ineens vlak naast zich. Ze kijkt, maar ziet niemand. Het geluid lijkt vanachter de appelboom vandaan te komen.
Ze begint langzaam in de richting van het geluid te lopen. Haar blote voeten in het gras, haar ogen turend in het donker. Het is een beetje fris buiten, maar niet koud.
Langzaam maar zeker loopt ze in de richting van het tuinhekje. Eigenlijk mag ze van mama de tuin niet uit in haar eentje, dat weet ze best. Toch kan ze het niet laten. Niet nu. Ze moet weten wie haar roept.
Ze loopt de straat op, het asfalt is nog warm aan haar voeten door de zon vandaag. Richting het bos. Daar mag ze al helemaal niet komen in haar eentje, dat weet ze. Toch loopt ze door. Het is net of haar voeten de baas zijn geworden, alsof ze wel mee moét.
In het bos is het nog donkerder. Ze hoort geluiden die ze niet kent.
Daar ritselt iets, vlak achter aan. Wat kan het zijn? Ze zou willen wegrennen, maar haar voeten luisteren niet meer. Ze durft bijna geen adem meer te halen…… Stel je voor dat iemand haar hoort, iemand die haar kwaad zou willen doen.
OEHOEEEEEEEEEEEEEEE klinkt het ineens keihard boven haar hoofd. Ze voelt dat iets haar haren aanraakt. Van schrik duikt ze op de grond, trillend als een rietje. Was het een spook? Een enorme vleermuis die haar op wil eten? Wat was het?
Bibberend als een rietje op de koude bosgrond hoort ze het in de verte nog een keer, nu iets zachter, “Oehoeeeeeee.”
Ze beseft dat het een uil was die op jacht wilde gaan en vlak over haar hoofd was gevlogen. Ze haalt diep adem en loopt verder het donkere bos in.
Dieper en dieper loopt Lien het bos in. Iedere keer als ze bedenkt dat ze terug naar huis wil hoort ze de stem: “Kom meeeeeeeee,” en weigeren haar voeten om naar haar te luisteren. Ze moet wel verder.
Onderweg vliegen de vleermuizen boven haar hoofd, hoort ze ritselen in het bos en het wordt donkerder en donkerder. Oh wat is ze moe. Ze is bijna te moe om nog langer bang te zijn. Als ze bij een open plek in het bos komt met hoog gras gaat ze even liggen. Heel even maar. Als ze nu even kan uitrusten kan ze straks wel weer verder. Het lange gras voelt als een zacht bed. Heel eventjes doet ze haar ogen dicht.
Een paar uur later wordt Lien wakker. De zon staat al hoog aan de hemel, ze heeft heel lang geslapen. Van schrik springt ze op. Ze staat midden op de open plek midden in het bos.
Ze ziet dat de zon als zo hoog staat dat er schaduwen op de grond vallen. De schaduwen van de bomen een eindje van haar af, en haar eigen schaduw.
De stem heeft ze al een tijdje niet gehoord. Zou die weg zijn? Zou ze het gedroomd hebben? Ze staat wel midden in een bos, ze moet zien dat ze de weg naar huis terug kan vinden.
Terwijl Lien zo staat te denken verandert er iets op de grond naast haar. Dat wat eerst haar schaduw was begint uit zichzelf te bewegen. Het draait, het kolkt als een woeste zee, het sist. En dan verschijnt er een enorm gat, precies in het midden van haar schaduw. Een diep donker en eng gat. Uit het gat klinkt de stem, boos: “Jarenlang moet ik met dat mooie weer bij je zijn. Als je gaat rennen moet ik dat ook. Als je gaat spelen moet ik dat ook, wat je ook doet: ik moet altijd maar meedoen. En weet je Lien? Ik heb daar geen zin meer in. Ik ben moe, ik ben boos dat je nooit eens rekening met me houdt. Het is afgelopen. Voortaan ga je jij maar met mij mee, dan weet je ook eens hoe dat voelt.”
Het gat wordt groter en groter, en sist harder en harder. Lien wordt zo bang, zo vreselijk bang. Het gat is zo donker, zo koud, zo diep. Ze wil weg, naar huis, maar haar voeten lijken wel vastgelijmd aan de grond.
Vanuit het niets begint er een wind te waaien. Steeds harder en harder. Woooooeeeeiiiiii, woooooeeeeiiiiiiiii…..
Lien voelt hoe ze naar het gat wordt geblazen. Ze wil niet, ze wil echt niet, maar ze kan zich nergens vasthouden. Ze voelt hoe haar voeten het ijskoude gat raken. Ze voelt hoe de rest van haar lichaam het ijskoude donkere gat in wordt gezogen. Een vreselijke schreeuw klinky vanuit de diepte, AAAAAAHHHHHHHHHH. Daarna sluit het gat zich boven haar hoofd.
De wind verdwijnt, het lijkt alsof er niets gebeurd is.De vogels kwetteren in hun nestjes en de konijnen komen voorzichtig tevoorschijn.
Op de grond is een schaduw. Een schaduw waar niemand meer bij hoort.
Van Lien hebben we nooit meer iets gehoord.
Haar schaduw is er nog, helemaal alleen.
Pas dus maar goed op.
Als je ergens een schaduw ziet waar niemand bij lijkt te horen….
Dan is Lien in de buurt.
Ha ha, ik zie het zo voor me. Sommigen snappen er echt niks van.
Smile😊😊😊
Wat leuk dat je hier reageert! Ik hoop dat je snel een huis vindt. Het was erg leuk om met…
Hallo. Ik ben degene die die avond op het Schip aan tafel bleef. Ik vond je artikel erg leuk. Het…
detaalgeest.com 
Marcel heeft helemaal gelijk!!