Vrijdagavond.
De meiden gaan naar de disco. Voor het eerst. Nee geen zorgen, niet naar de ‘ echte’ disco. Ze gaan naar de kinderdisco in Almen. Georganiseerd door Het Trapveldje, in de kelder van Ons Huis. 
Ik hou ervan, ik ben gek op Almen, steeds een beetje meer. En mijn kinderen ook. 
En nu zijn ze in alle staten.
Disco!!!
Onderweg van school naar huis begint de voorpret. 
Wat trekken we aan, wie gaan er allemaal en uiteraard wordt er even geoefend met dansen. In de woonkamer.
Lucia doet van harte mee, in haar Frozen jurk. 
” Ik ga straks ook naar de disco hè mama?”
” Nee lieverd, dan moet je eerst iets groter zijn.”
” Ik bén groot!”
Jenneke laat me zien hoe je moet switchen. Dat doet ze verdraaid goed met dat sprietige lijfje van haar. 
Als ik het na probeer te doen lacht ze de tranen over haar wangen. 
” Ik hoop voor jou dat er niemand naar binnen kijkt mama, je staat voor gek.”
Het beeld van mijn vader die staat te dansen op het nummer ‘Upside down’ van Diana Ross op een manier waar vriendinnetje Carla en ik de slappe lach van kregen en die we allebei nog steeds kunnen nadoen verschijnt voor mijn ogen.
” Pap hou OP,” riep ik destijds.
” Nee joh, lachen, ga door” riep Carla. 
Ach pap, konden je kleinkinderen het maar een keer zien. Wat zouden ze je smakelijk uitlachen.

Eind van de middag begint het tutten. 
Dat is in dit geval voor alledrie wat anders. Héél anders. 
Merte springt het eerst onder de douche. ” Anders heb ik echt geen tijd meer om me aan te kleden hoor.”
Ze komt beneden in een bijzondere creatie. Zelf bij elkaar gezocht en gedeeltelijk zelfgemaakt. Ik vind het niet mooi, ik vind het wel geweldig dat ze zo creatief durft te zijn en zo heerlijk zichzelf ( wat dit betreft ). Ik laat haar begaan en gun haar met heel mijn hart dat anderen haar lef net zo waarderen als ik en ze geen nare opmerkingen krijgt. 
Sanna heeft een leuke jurk aangetrokken en daarna haar tanden gepoetst. En dat is te zien. Ik poets de tandpasta van haar jurk en haal een borstel door haar haar. Ze kan bijna niet stilstaan van ongeduld.
Jenneke is van de ‘ als het maar lekker zit is het goed ‘ kleding. Prima wat mij betreft, als het maar heel en schoon is. De tijd dat ik daar moeilijk over deed en graag wilde dat ze eens wat anders aan zou doen ligt ver achter me. Ze is heel erg gevoelig voor naadjes, elastiekjes en kriebeltjes, waarom zou ik dat dan afdwingen.
Choose your battles!

Ik breng ze weg. 
Blij en uitgelaten zitten ze op de achterbank. 
In de achteruitkijkspiegel zie ik hoe Merte de lippenstift van haar lippen veegt. Ik wist dat ze dat zou doen, anders had ik het zelf gedaan. 
Sanna doet iets met haar ogen.
” Wat ben je aan het doen meisje?” vraag ik. ” Oefenen hoe ik straks naar Teun moet kijken. Hij heeft gezegd dat hij wel komt maar niet kan dansen. Ik wil graag dat hij tóch met mij danst.” 
Ik laat haar oefenen. Het is iets tussen een zwoele blik en een lading zand in haar oog. Geweldig. Ik vraag me af wat Teun ervan vindt. 
Jenneke vraagt zich af wie er zullen zijn en of er ook chips is. Ik zie dat ze haar sneeuwlaarzen aan heeft. Ik had haar nog zó gezegd.. 
” Dit zit lekkerder.”
Ach, sneeuwlaarzen in de disco, het is weer eens wat anders.

We rijden langs de begraafplaats waar opa iedere dag meerdere keren wordt begroet. 
” Opa, we gaan voor het eerst naar de disco, ” joelt Sanna richting begraafplaats. 
Ik voel de emoties gelijk met de herinneringen even loeihard binnenkomen.

Beelden van met de bus naar Dieka of Lido. Doodmoe in Gorssel uitstappen en weten dat, als er geen jongen was om mee te fietsen, mijn vader daar zou staan. Midden in de nacht, als ik pech had in pyjama. 
Maar hij stond er. Geduldig wachtend in het donker, daar kon ik altijd op vertrouwen. 

Maar ook een ander beeld. Dat beeld van die verschrikkelijke avond in Boode. 
Die avond dat ik iets te hard iets tegen mijn zus zei over de verkeerde persoon. En dat diegene dat hoorde. Die avond dat die persoon ook nog eens heel agressief bleek te zijn en heel veel, nog veel agressiever vriendjes, bij zich had. 
Die avond dat we naar buiten liepen onder begeleiding van een uitsmijter die niet veel meer in te brengen had. Die avond dat ik op de grond werd gegooid en nog nooit zó bang ben geweest. Die avond dat we onverantwoord hard naar huis zijn gereden, wat achteraf maar goed was want ze bleken ons te zijn gevolgd met wapens.
Die avond die mijn zus en ik nooit meer vergeten.
De avond trekt aan me voorbij. En ik hoop dat mijn meiden zoiets nooit zullen meemaken.

Ik loop mee naar binnen. Ik zie en hoor een horde rennende gillende kinderen, ranja en chips. 
Ik zie Sanna ‘ de blik ‘ doen. Merte komt nog even onzeker bij me staan en veegt nog een keer over haar lippen. 
” Is het wel weg?” fluistert ze.
” Je ziet er prachtig uit,”fluister ik terug.
Jenneke zwaait nonchalant en loopt op haar sneeuwlaarzen naar een vriendinnetje.

Een paar uur later haalt Marcel haalt ze op.
Doodmoe en blij komen ze thuis. 
” Dit was de tijd van mijn leven,” gaapt Sanna, “ik heb drie cola op en Teun heeft gedanst.” Jenneke vertelt trots dat ze al haar geld nog heeft en tóch drinken heeft gehad. 
Merte verruilt haar uitbundige kleding voor een joggingbroek en ploft op de bank.
Ze zijn er weer!
Ze zijn er weer en hadden de tijd van hun leven. Ze hebben geld over, ze dronken ranja en cola, dansten en hadden lol. 
Ze kruipen in hun warme bed en slapen meteen. Voor tienen is het stil.

Disco. Op deze manier kan ik het best aan denk ik.