pp-en
Vakantie met vier meiden in verschillende leeftijden ( dat wil zeggen een zevenjarige en drie pubers ) is best ‘een dingetje.’

Als je 7 bent wil je de hele dag lol maken in het zwembad, spelen met vriendinnetjes en dansen bij het animatieteam. Voor degenen onder jullie die naar adem snakken nu ze horen dat wij op een camping staan met een animatieteam: inderdaad, dat is even schrikken. Voor ons nog het meest! Wij filteren namelijk onze campings op drie dingen: kleinschaligheid, mogelijkheid tot zwemmen en het ONTBREKEN van een animatieteam. Als íets ons vakantiehumeur tot een nulpunt laat zakken is het dat we worden opgewacht door een zweterige man in een Koos Konijn pak of een zogenaamd jolig animatie-stel. We hebben schrikbeelden voor ogen van dagen die gepland moeten worden rondom het programma van het animatieteam en kinderliedjes die drie dagen in je hoofd blijven zeuren. Om nog maar te zwijgen over de zogenaamd leuke activiteiten waarbij je als ouder Mee.Moet.Doen!

“Wij gaan niet met jullie mee wandelen en een ijsje eten, we moeten nog knutselen, dansen en jongens tegen de meisjes.”

Maar goed, dit jaar overkwam het ons. We hadden de camping gescand op zwembad, terras, kleinschaligheid en wandel-omgeving. Pas een tijdje later, te laat, zag ik het: animatie! Mijn hart sloeg over, paniek in mijn ogen. Zou je je geld terugkrijgen als je annuleert met als reden: allergisch voor animatie? Ik gokte van niet, dus we waagden het erop. En eerlijk is eerlijk: de animatie is leuk, gemoedelijk en heel goed voor Lucia om over bepaalde drempels heen te komen. Dus geniet zij van zwemmen, spelen én animatie. Haar vakantie kan niet kapot.

Maar dan die pubers. Ze slapen een gat in de dag, drijven stinkend van het zweet hun tent uit en gaan op een andere plek verder liggen luieren. Ze vragen de hele dag om eten, mopperen op elkaar en ( nog veel liever ) samen op ons. Ze nemen af en toe een duik, gooien hun handdoek op de grond en hangen zichzelf vervolgens ergens overheen te drogen. Voorkeurplaats daarvoor lijkt ons bed te zijn en regelmatig kom ik ’s avonds een natte bikini tegen in mijn slaapzak.
En na bijna een week komt dan de vraag:

”Kunnen we ergens shoppen?”

Dus togen wij vandaag met zijn zessen naar Sittard. Terwijl ik Google Maps open om te ontdekken wat voor stadje het is en blij word van de oude gebouwen en kerken, vragen de dames zich af of er een H&M, Yamin en Snoopies zijn. Merte wil kleding, Jenneke snoep en Sanna geeft het liefst al haar geld uit aan fidget toys. Lucia vraagt zich af of ze ook een Intertoys hebben. De regen komt met bakken uit de lucht en ik voel de moed in mijn slippers zakken waar het regelrecht wegspoelt met het regenwater.
Zucht. We gaan shoppen….

Een paar uur later hebben we een flink aantal winkels gezien, is er kleding, snoep en pruttel ingeslagen en hebben we een stuk vlaai gegeten. Het is droog, Sittard is inderdaad een leuk stadje – al krijg ik alleen de kans dat te bekijken vanuit mijn ooghoeken terwijl de meidenbende de volgende winkel weer in het vizier heeft – en heeft Marcel een nieuw woord bedacht.

“Zijn we bijna klaar met pp-en?” vraagt hij de meiden.
“Pp-en?” kijken ze hem vragend aan.

“Pruttel pinnen!”

Ze lachen. “Voor vandaag wel, jullie hebben het best goed volgehouden,” besluiten ze.
Ik voel me ineens heel oud.

“Wanneer gaan we naar Maastricht?”