Ik ben corona-moe. Doodmoe. Net als jullie allemaal. Ik heb tenminste nog niemand horen zeggen: “Fijne tijd he, ik heb er nog láng geen genoeg van. Laten we hopen dat het nog heel lang zo mag zijn!” Nee we willen ons gewone leven terug. We willen zonder daarbij na te hoeven denken weer naar feesten, winkelen, werken. We willen knuffelen, aanraken, dichtbij zijn. Verkouden kunnen zijn zonder de angst dat daarmee je wereld meteen weer dagen stilstaat tot de uitslag van de zoveelste test binnen is.

Mijn jongste dochter kijkt naar Frozen 2 en roept: “Afstand!” als twee mensen te dicht bij elkaar staan. Ik word er verdrietig van, wil helemaal niet dat ze daarmee bezig is. Mijn oudste moet met een mondkapje naar school. Ik mag niet bij de paardrijles kijken van de één en de wedstrijden van de ander gaan niet door. Het is even niet anders, als ze maar naar school mogen, dat vinden ze zelf ook ineens héél belangrijk. Als dát maar niet wéér stil komt te liggen. De rest nemen ze voor lief. Ik ook. Met het vertrouwen dat het voorbij gaat.

We doen met zijn allen wat we kunnen om dit virus te verslaan. Tenminste, die ijdele hoop heb ik nog steeds. Op mijn werk draag ik een mondkapje in de gang. Net als de leerlingen. Toen ik van de week even snel naar het toilet wilde en mijn mondkapje vergat werd ik daar door een vijftienjarige knul direct op geattendeerd: “Mevrouw, mondkapje!” Het maakt me verdrietig én trots. Verdrietig dat het nodig is, trots op deze jongen die net als ik door wil met ‘ het gewone leven ‘ en beseft dat dit dan even móet.

Dat dat niet voor iedereen opgaat zie ik om me heen. In de supermarkt lijkt iedereen zich netjes aan het advies te houden. Iedereen, behalve een groot deel van de kwetsbare groep van 70+. “Ik heb toch niet lang meer,” hoorde ik laatst iemand zeggen,”ik wil mijn laatste jaren niet achter een mondkapje doorbrengen.” Ik begrijp het ook nog, het gevoel daarachter, ik begrijp het heel goed! Maar het maakt me ook boos. Want de reden dat mijn kinderen met een mondkapje naar school gaan, Marcel al vanaf maart thuiswerkt en zijn nieuwe collega’s nog nooit live gezien heeft en mijn dochter van zes al maanden afstand houdt van oma terwijl ze niets liever wil dan haar knuffelen, zijn nou juist déze mensen.

Waar we eerst een massaal gevoel leken te hebben van ‘ schouders eronder ‘ zie ik nu op Facebook alleen nog maar discussies. Vóór het mondkapje en tégen het mondkapje. #ikdoenietmee en #ikdoewelmee. Pubers die stiekem een feestje houden wordt het allerergste toegewenst, zij zouden geen recht meer hebben op zorg en de bak in moeten. Mensen die een mondkapje dragen zijn makke schapen zonder eigen mening. Gemuilkorfd. Corona is ‘ niet echt’, het is een test van de overheid om te kijken of we wel doen wat ons opgelegd wordt en andere bizarre complottheorieën sluipen onze huizen binnen. Corona zou zelfs bedacht zijn door iemand die ons land wil veranderen in een Islamitisch land las ik gisteren: allemaal gesluierd door het leven. Politie, die staan voor ónze veiligheid, wordt ineens NSB genoemd en de zorg zou liegen over het aantal bezette bedden op de IC. We hebben massaal een mening over ons koningshuis dat naar Griekenland vertrekt en stappen ondertussen zelf in de auto om er even tussenuit te gaan.

Ik kan met iedereen meevoelen. De pubers die de verantwoordelijkheid hiervan gewoon nog niet goed kunnen overzien en stiekem tóch even bij elkaar kruipen. Niet slim, maar ik begrijp hoe het werkt in het puberbrein. De ouderen die niet thuis willen zitten begrijp ik ook! Ik begrijp de tegenstanders van het mondkapje, ik word er ook benauwd van en voel me opgesloten ( wat voor een mens met claustrofobie echt niet fijn is). Ik begrijp de mensen die het koningshuis vervloeken ( zelf heb ik vooral medelijden met Maxima die met drie boze pubers weer naar huis moet ) en de mensen die er zélf even tussenuit willen. Ik begrijp iedereen. Maar één ding begrijp ik niet.

Waarom blíjven we discussiëren over iets wat nou eenmaal even niet anders is? Waarom willen we het beter weten dan de mensen aan het roer, de mensen die ons land proberen te behoeden voor nóg erger ( nee de complottheorieën geloof en begrijp ik niét!).

Waarom niet nu állemaal even ophouden met discussiëren en oordelen. Samen de schouders eronder, elkaar helpen en respecteren en straks met zijn allen terug naar een ‘ normaal ‘ leven. Ik weet zeker dat dát het doel is dat we allemaal voor ogen hebben toch?

Geen discussie alsjeblieft… Ik ben discussie-moe. Gewoon even dóen!