Wij werken thuis. Net als het overgrote deel van ons land. Het is even niet anders.
De kinderen krijgen thuisonderwijs, Marcel werkt thuis voor Achmea en ik werk thuis voor school en Noordhoff.

Het had even wat voeten in de aarde voordat we allemaal daadwerkelijk aan het werk konden.
Het tekort aan laptops konden we al vrij vlot oplossen met leenexemplaren van verschillende scholen. ✔
Een werkruimte voor Marcel realiseerden we door een extra bureau te plaatsen op een van de slaapkamers. ✔
Gelukkig zijn we in het bezit van een enorme keukentafel waar de kinderen ruim met al hun uitgestalde spullen kunnen zitten. ✔

Maar dan ik nog. 🙄

Werken doe ik aan de keukentafel. Voor zover je dat werken kunt noemen.
” Maahaaaaam, ik snap er niks van.”
” Mahaaaaam is het al pauze?”
” Mahaaaaaam ik kan alwéér niet inloggen!”
” Maahaaaaammmmmm ….”

Ik doe wat ik kan, veel in de avonden, en lever zowaar af en toe nog eens een les op aan Noordhoff, spreek de kinderen uit mijn taalklas en mijn collega’s en plaats wat lessen in Teams. ✔

Tot zover is – het – te – doen. ( Je hoort mij niet juichen ).
Maar dan komt er de zoveelste online meeting voor mij. Je weet wel: je moet iets kunnen verstaan, je moet iets verstaanbaars kunnen zeggen en ‘ze’ kunnen je daarbij dan ook nog eens zien.
En dan kruip ik in de kast.

De trapkast is de enige plek in dit huis waar je, redelijk, ongestoord je meeting kan doen. De enige plek waar niemand ánders zit, waar het stil is.
De kinderen weten: ‘ als mama in de kast zit mogen we haar niet storen.’
Er staat een stoel en een plank waar de laptop op kan staan. Vers bakkie koffie erbij.
Meer heb ik niet nodig.

” Mama, kom je vandaag ook weer uit de kast?” roepen de oudsten en lachen daar iedere keer opnieuw zelf het hardst om.
Mijn collega’s noemen me Harry Potter.
Mijn buurman noemt me de kastarbeider.
Ik ben blij met mijn plekje in de kast. Mijn vierkante meter pricacy in coronatijd.

( Google) Meet me in de kast!