Met een kopje koffie in de zon. De voorspellingen zijn niet gunstig voor vandaag, maar het zonnetje schijnt nu nog. Dus geniet ik daar even van, met volle teugen, met mijn kopje koffie.

” Mama, waarom zit je nu al buiten ?” vraagt Sanna. ” Om mijn batterij op te laden met zonne-energie ” is mijn antwoord. Ze laat me snel met rust. Want een moeder met energie is een stuk leuker dan een moeder zonder energie weet ze inmiddels uit ervaring.

Deze moeder heeft op het moment namelijk te weinig energie. Veel te weinig. Het is op, weggelekt, weggegeven.

Ineens stroomde het spreekwoordelijke emmertje over, zonder waarschuwing vooraf. Het ging in grote golven over de rand, meedogenloos, niet tegen te houden of te deppen. Ik had geen keus, ik moest het laten overstromen en voelde me alsof ik erin zou verdrinken. Gelukkig is dat niet gebeurd, maar ik ben leeg. Op. Tot de reservebatterij aan toe.

En nu probeer ik mijn batterijtje op te laden. Met momentjes met een kopje koffie in de zon. Met uren met mijn handen in de aarde, verstand op nul, wroeten in de tuin. Soms weer eens een stukje eropuit met de mountainbike. Buiten zijn. Zon en wind in mijn gezicht. En langzaam, véél te langzaam, voel ik dat mijn batterij zich oplaadt. Om vervolgens plotseling ook heel gauw weer totáál leeg te zijn. Dus ik ben er nog niet… Maar ik ben op de goeie weg…

Dus zit ik met mijn kopje koffie buiten. Met mijn gezicht in de zon.

Om vervolgens bruut uit mijn eigen gedachten te worden gehaald door een intens gejammer, gekerm, oorverdovend gepiep. Onze hond Deez heeft ontdekt dat de boer van het weiland, grenzend aan onze tuin, gisteren de stroom erop heeft gezet.

Alsof de duivel haar op de hielen zit duikt ze op mijn schoot en gaat daar liggen trillen als een rietje.

De meiden komen, geschrokken door het oorverdovende lawaai dat zo’n klein hondje kan produceren, naar buiten rennen en ontfermen zich over haar.

” Aaahhh zielig,” vinden Jenneke en Sanna.

” Doet dat echt pijn, schrikdraad ?” vraagt Merte.

” Ja, dat doet best pijn ” antwoord ik uit ervaring.

” Dat geloof ik niet “, is het typische Merte antwoord. Mijn dochter met de instelling ” eerst zien en voelen, dan pas geloven “.

Ze loopt naar de draad en raakt het, aarzelend ( blijkbaar heeft ze toch een heel beetje vertrouwen in mijn antwoord ) aan. Haar verschrikte blik spreekt boekdelen : dit voel je inderdaad.

” Auw ” giechelt ze, om het vervolgens meteen te herhalen. ” Best grappig.”

En dan gaat ze onderzoeken. Waarmee kun je het schrikdraad aanraken zonder het te voelen. Laarzen, takjes, de bal, grassprietjes. Ik help haar. Ontaarde moeder als ik ben: ” Merte, geef me eens een hand ” en raak vervolgens de draad aan. De schok is voor haar. Ze schrikt en lacht zich kapot. Mijn bikkel.

Dit grapje hoef ik bij mijn andere meiden niet uit te halen. Terecht overigens.

De rest van de dag blijft het schrikdraad favoriet speelgoed. Aan het eind van de dag zegt ze ” Ik ben een beetje verslaafd aan aanraken van het schrikdraad mama, het voelt zó grappig, ik word er blij van “.

Een bijzonder kind, en dat is ze.

Misschien moet ik dit ook gaan doen. Iedere dag een half uurtje aan het schrikdraad gaan hangen. Wie weet wat het doet voor míjn energie.

Batterijtje vast snel weer opgeladen!!