Een gesprekje bij de kassa van de Coop. Voor me staat een vrouw met blote voeten. Ik ben een beetje jaloers dat zij dit durft.

“Wat ziet dat er heerlijk uit, met blote voeten boodschappen doen. Ik zou willen dat ik het durfde,” zeg ik tegen haar. 
Thuis loop ik ook zó graag op blote voeten. 
De aardige vrouw met blote voeten lacht om mijn opmerking. 
“Wat houd je tegen?” Vraagt ze. 
Tja, als ik eerlijk ben: “wat ‘de anderen’ daarvan denken.”
De blootsvoetsvrouw zegt dat niemand last heeft van haar blote voeten. Ze doet het niet om te shockeren. En dat ze zichzelf dit dus gunt. 
En zo hebben we een heel diepzinnig kort gesprekje bij de kassa over leven zoals anderen willen dat je leeft, angst voor wat anderen van je denken en dit naast je neer durven leggen zonder persé te willen shockeren. 
Zij is 50 zegt ze. Ik nog niet ziet ze. “Geef jezelf de tijd, doe wat je zelf wilt zonder aanstoot te willen geven, je mag best jezelf zijn hoor!”
Een wijze les, zo bij de kassa.
De jonge kassière lacht een beetje, vindt het wel vermakelijk maar geneert zich ook een beetje zie ik. 
Dat rare gesprek over blote voeten bij haar kassa. 

Voor mij is het een gesprek om over na te denken. 
Waarom is het zo belangrijk voor me wat de rest van de wereld van me vindt en denkt ? 
Is dat werkelijk zo belangrijk? Ik besluit van niet.

Ik loop naar de auto en schop mijn schoenen uit. Met blote voeten rijd ik naar huis.
Het is een begin!!