Ik ben altijd beter geweest in schrijven dan in praten. Mijn beste vriendinnetje tijdens de puberteit werd dan ook dagelijks overladen met brieven. We spraken elkaar op school en daarna nog minstens een uur aan de telefoon. Haar moeder zette de eierwekker op een uur, als die ging moesten we ophangen. Op dát moment kwamen de papiertjes, glitterpennen en heel veel stickers tevoorschijn om elkaar de mooiste brieven te schrijven.
Er was nog steeds heel veel niet verteld.

Zij was, en is, goed in het verwoorden van wat er in haar omgaat. Haar brieven waren dan ook beduidend korter dan de mijne, zij was degene die aan de telefoon het meest aan het woord was. Ik was de luisterende, de stillere, die pas met pen en papier écht loskwam. Het dagelijks schrijven aan haar was mijn vorm van een dagboek. Zij mocht alles weten, ik had geen geheimen. Dus in mijn brieven aan haar vertelde ik waar ik verdrietig over was, op wie ik nú weer verliefd was ( dat wisselde nogal eens ), wat we hadden gegeten en over mijn eerste zoen. Ze had heel wat te lezen iedere ochtend als we elkaar de brieven op school toestopten.
Ze heeft ze bewaard, het staat nog steeds in de planning om ze samen te gaan lezen.

Op een gegeven moment stopte ik met schrijven. Er waren teveel andere dingen belangrijker. Dacht ik.

Toen ik een jaar of 20 was kreeg ik een depressie. Ik was bang, verdrietig, zat opgesloten in mijn lijf en kon totaal niet bij mijn emoties. Goede begeleiding hielp, en ik ging op haar advies weer schrijven. Het hielp, schrijven zorgde voor orde in mijn chaotische hoofd. Het maakte de belangrijkste lijnen weer duidelijk.

Toen ik uit het dal was gekropen wilde ik dolgraag naar de schrijversacademie. Avonden lang zat ik te pennen, een spannend verhaal en een gedicht moest er worden ingeleverd. Ik was trots op wat ik geschreven had, zij vonden het niet genoeg. Ik besloot dat ik niet meer zou schrijven. Ik deed het jaren niet.

Tot ik, rond mijn veertigste, in een burn out raakte. Weer zat ik gevangen in mijn eigen angsten en tekortkomingen. Weer had ik goede hulp, dit keer ook in de vorm van loopbaanbegeleiding. En zij maakte me wakker, bij haar besefte ik dat ik alleen nog maar deed wat er wat me verwacht werd. Samen met haar probeerde ik te ontdekken waar mijn hart ligt, en ik was het vergeten, maar het drong zich op: ik wil schrijven!

Dus ben ik het weer gaan doen: alles van me af schrijven. In mijn blogs, mails en verhalen kan ik goed kwijt wat ik denk dat ik te melden heb. Het is mijn manier van vertellen, mijn manier van eerlijk zijn en laten zien wie ik ben.
Het komt voor dat mensen moeite hebben met mijn openheid. Het komt soms dichtbij, dat vindt niet iedereen prettig.
Gelukkig zijn er ook heel veel mensen die in mijn manier van schrijven zichzelf herkennen, die reageren op mijn blogs ( soms op sociale media, vaker persoonlijk ) en in hun reactie iets van zichzelf durven laten zien. Dat is de reden dat ik mijn persoonlijke blogs deel: laten zien dat we allemaal kwetsbaar zijn, fouten maken, het leven en dingen als opvoeding soms moeilijk vinden, maar ook trots mogen zijn!

En één ding staat voor mij als een paal boven water: wat er ook gebeurt, schrijven zit in mijn bloed en nemen ze me nooit meer af!