Vandaag precies 10 jaar geleden werd ik wakker met een aangezichtsverlamming. 36 weken zwanger van Merte en Sanna, in volle vaart naar het ziekenhuis want dit was niet goed. 
Nadat alle ernstige levensbedreigende zaken waren uitgesloten kon ik naar huis met: ” Dit gaat wel weer over.” 
Een half jaar lang was mijn gezicht verlamd, eten en drinken ging moeizaam, sommige klanken kon ik niet uitspreken en mijn linkeroog wilde niet dicht als ik ging slapen. 
Een vriendin zei: ” Oh Johanne, ik kan niet meer zien hoe je je voelt, je gezichtsuitdrukking is weg.” Ik wilde huilen, maar dat zou er nog raarder uitzien. 
Na een half jaar trok het langzaam ( niet helemaal ) bij.
En toen begon de pijn. Aangezichtspijn op momenten dat mijn energie en weerstand minder is, en in de winter. Een akelige zenuwpijn die me soms dagenlang lam legt. 
De eerste jaren rende ik weg voor iedere foto. De confrontatie met dat wat ik zag vond ik afschuwelijk, dat scheve gezicht.
Tegenwoordig kan ik zeggen : ik kan hier prima mee leven. Er zijn dagen dat ik liever in bed blijf vanwege de pijn. 
Er zijn foto’s die ik metéén wis. Op alle andere foto’s show ik de rechterkant. Mijn goeie kant.
Maar alle andere dagen ben ik blij dat het dít was, dat het alleen míj raakte en niet de tweeling in mijn buik.
Dat ik volgende week de verjaardag mag vieren van twee gezonde tieners ❤❤ 
En vandaag een jubileum van iets wat bij me hoort en zal blijven horen, wat me soms even stiekem op de vingers tikt: ” ik ben er óók nog ” maar waar ik ook sterker door ben geworden.
Vandaag vier ik ‘ tien jaar scheef, en sterker. ‘
Wat vier jij ?.