Ze stappen met een hoop gekakel in bij een bushalte in Gorssel.
‘Meneer de buschauffeur, het is lang geleden dat ik met de bus ben geweest. Hoe moet ik een kaartje kopen?’ informeert de voorste dame op luide en lacherige toon. Haar vriendinnen, die achter haar staan, zijn duidelijk blij dat zij het vraagt, want zij hebben ook geen idee.
De buschauffeur vertelt dat ze kan inchecken met haar pinpas.
‘Kan dat geen kwaad?’, informeert ze nog.
‘Je weet het tegenwoordig maar nooit.’
Ze houdt haar pinpas tegen het apparaat en checkt in. De vriendinnen volgen haar op de voet en even later ploffen ze op een stoel.

‘Dat is lang geleden’, hoor ik de jongste van het stel zeggen. ‘De laatste keer dat ik met de bus ging, reed de bus me voorbij. Ik was in het hokje blijven zitten, ik dacht dat de buschauffeur dat wel zou zien. Maar nee dus!’
De andere vrouwen lachen.
‘Typisch iets voor jou, jij denkt dat je overal door iedereen als een koningin wordt behandeld.’
De koningin zelf lacht het hardst.

‘Maar wanneer betalen we nou?’
‘Goeie vraag. Geen idee. Ik geloof dat de buschauffeur zei dat we straks moeten uitchecken. Ik denk weer met onze pinpas. Zo raar dat je geen code hoeft in te voeren, ik vertrouw het toch niet helemaal hoor. Als ik nou niet uitcheck, betaal ik dan alsof ik de hele middag rondjes in de bus aan het rijden ben?’
Er wordt weer hard gelachen.
Beter dan de kermis vinden ze, en minstens zo duur.
Toch kijken ze wat nerveus.
‘We moeten wel echt goed opletten dadelijk als we uitstappen hoor!’

Bij het station aangekomen drukken ze alledrie op de stopknop.
‘Dat moet, dan weet de buschauffeur dat er meerdere mensen uit moeten stappen’ hoor ik één van de vrouwen zeggen.
Een voor een houden ze hun pinpas voor het apparaat. Twee vrouwen lukt het om uit te checken.
De derde niet.
Ze zucht diep, loopt naar voren en ik hoor haar zeggen:

‘Meneer de buschauffeur, wilt u mij helpen uitchecken, anders zit u nog een rondje met mij opgescheept.’

Hard lachend lopen ze de stad in.
Ik denk dat ze een taxi naar huis nemen.