Ik zit op een bankje op een rustig station. Mijn reis gaat vandaag naar Den Bosch en het is, voor de dag na Koningsdag, best vroeg.

Zijn koptelefoon lijkt vastgeplakt op zijn hoofd als hij aan komt lopen. Zijn vale spijkerbroek ziet eruit alsof deze wel een sopje kan gebruiken en hangt ergens tussen onderrug en bil.
Hij laat zich met een diepe zucht naast me op het bankje zakken, mijn goedemorgen hoort hij niet.
Neuriënd en tikkend zit hij naast me en net als ik bedenk dat dat tikken best irritant wordt, laat hij een ander geluid horen.
Alsof hij het uit het diepst van zijn tenen moet halen, haalt hij luid zijn neus op. Ik ril ervan en zie aan de andere kant van het bankje een vrouw precies hetzelfde doen.
Gatver!
‘Het zal hem wel dwars hebben gezeten’, denk ik nog. Dan volgt er een tweede rochel en al snel een derde.
Als hij vervolgens een oorverdovende wind laat overweeg ik mijn opties. Ik kan een eindje verderop gaan zitten of hem vriendelijk herinneren aan het feit dat hij wel een koptelefoon op zijn hoofd heeft, maar de omgeving niet!

Dan gaat zijn telefoon.
Zachtjes, de omgeving zal toch eens mee kunnen luisteren, hoor ik hem “Goedemorgen schat” zeggen.
Terwijl ik me afvraag wat voor vriend of vriendin in hemelsnaam tegen deze geluiden en dampen kan, luister ik stiekem mee.
“Nee schat, dat doe ik niet, dat weet je.”
Het is even stil, aan de andere kant wordt iets gezegd waar hij het niet mee eens is.
“Dat mag jij vinden. Ik doe het niet! En als je blijft zeuren maak ik het uit.”
Weer is de wederhelft, ik vraag me alleen af hoe lang nog, aan het woord.
“Wat een gezeik!”, zegt hij nu harder.
“Ik heb al zó vaak gezegd dat ik niet op een vol station ga zeggen dat ik van je hou. Ik weet op dit moment niet eens zeker of dat wel zo is. Je weet hoe gênant ik dat vind, iedereen kan het horen!”
Aan de andere kant wordt iets onvriendelijks gezegd.

Met een zucht hangt hij op.
“Zeikwijf”, mompelt hij voor zich uit.
Dan haalt hij zijn neus op voor een rochel die de eerste drie overtreft.
Een enorme wind volgt.

Maar gelukkig heeft hij niet op een vol station tegen zijn liefde gezegd dat hij van hem of haar houdt.
Dat zou té gênant zijn!