Met zijn vieren lopen ze de supermarkt binnen.
Een lange blonde vrouw en drie mensen met, dat is in één oogopslag te zien, een beperking.
“Marie, wil jij het mandje meenemen? Ahmoud, jij geeft mij een hand.” Ze kijkt de derde persoon streng aan als ze zegt: “Piet, jij houdt je handen in je jaszakken! Je weet waarom!”
Piet kijkt haar ondeugend aan en grinnikt.
“Anders ga ik pikken,” zegt hij. Het laatste woord spreekt hij uit alsof het een lekker slagroomtaartje is waar hij likkebaardend naar staat te kijken, maar niet aan mag komen. Hij verheugt zich er overduidelijk op om toch stiekem zijn vingers door de verse room te halen als er niemand is die kijkt.

Samen lopen ze voor me uit door het gangpad van de supermarkt. Ze blokkeren de boel behoorlijk, maar dat vind ik niet erg.
Het geeft mij gelegenheid om te zien wat er gebeurt.
Ahmoud schuifelt onzeker naast zijn begeleidster, zijn gezicht naar de grond.
Marie vindt de verantwoordelijkheid van het vasthouden van het mandje geweldig. Netjes stopt ze de boodschappen erin die haar worden aangewezen. Af en toe kijkt ze op, smachtend naar een compliment. Als ze die daadwerkelijk in ontvangst mag nemen, glundert ze van oor tot oor en geeft haar blonde coach een dikke natte kus op haar wang.
Piet, die ook wel even aandacht wil van deze mooie blonde chaperone, haalt met een ondeugende grijns bliksemsnel een hand uit zijn jaszak om er vervolgens uitdagend mee voor haar neus te wapperen.

“Piet! In je zak!”

Het kleurrijke gezelschap schuifelt bedaard naar de kassa, waar ik achter ze in de rij beland.
Marie legt uiterst secuur de boodschappen op de lopende band en kijkt om zich heen.
Ziet iedereen wel hoe goed zij dit kan?
Ahmoud staat, nu zijn hand even niet meer in contact is met de veilige warme vrouwenhand, roerloos in het pad.
Piet, die inmiddels voorbij de kassa is, vraagt of zijn handen nu uit zijn zakken mogen.
Dat mag.

“Hahaaaaaaaa!”, roept hij triomfantelijk. Hij zwaait zijn grote knuisten hoog in de lucht. In de rechterhand prijkt een knalroze aardbeienlolly.
“Het is gelukt, het is gelukt!” jubelt hij en danst met zijn grote lijf een rondje. Dan loopt hij naar de caissière en biedt haar met een grote buiging zijn verovering aan.
“Ik steel niet hoor. Ik ben geen dief. Ik probeer alleen soms wat te pikken.”

De caissière grinnikt. “Het lukt hem écht altijd!”

Op de parkeerplaats hoor ik hem nog zingen. “Het is gelukt, het is gelukt, het is gelukt.”