Ik vertel aan tafel dat er vandaag op school veel meisjes verkleed waren als Wednesday (een serie op Netflix).
“OMG dat is zooo cringe”, roept oudste puberdochter.
“Nee, niet de Gringe. Wednesday”, verbeter ik haar.
Er wordt meelijwekkend naar me gekeken.
Oké. Ik voel het al aankomen
Ik heb blijkbaar weer een zogenaamd populair woord gemist en voel me ineens heel oud.

“Wat is in hemelsnaam cringe?”, vraag ik.
“OMG mam! Cringe is dat iets zo akward is dat je je schaamt. Dan doe je zo…”
Ze doet alsof ze een epileptische aanval krijgt, schudt overdreven met haar lijf en rolt met haar ogen.
“Als je iemand ziet die iets raars doet, zeg je dus tegen elkaar dat je last heb van je cringespier.”
Ik lach stiekem om haar verspreking.
“Kringspier bedoel je.”
Met grote ogen word ik aangekeken.
“Nee je cringespier! Die doet pijn als je je te erg schaamt. Een kringspier bestaat niet, nooit van gehoord.”

“Wacht maar eens af”, mompel ik.
Inmiddels heb ik een afbeelding opgezocht in Google om te laten zien wat IK bedoel. Ik vond een niet al te fris plaatje van de betreffende, zeer functionele, spier en houd mijn telefoon omhoog.

Het is ineens heel stil aan tafel. Vorken blijven halverwege monden in de lucht hangen.
Vier paar meidenogen kijken me aan.

Dan gaat er een mond open. Ik weet al wat er gaat komen.

“OMG. DIT is dus cring!”