Kunstgebit
Ons jongste kind is méér dan panisch voor de tandarts. Ze is bang voor de haakjes, het felle licht, maar vooral voor alle geluiden die er uit de verschillende apparaten komt.
Omdat onze eigen tandarts écht niet meer wist hoe nu verder, werden we een jaar geleden verwezen naar een speciale tandarts voor angstige kinderen.
En ik moet zeggen: deze tandarts is geweldig.
Ze is lief, rustig en legt alles uit.
Alleen helpt het niets.
Lucia blijft bang.

Met inmiddels drie gaatjes, wegens slechte aanleg van haar kiezen, en twee gebroken voortanden door een zwembadrand die niet meegaf, werd de druk wat opgevoerd.
Na vier wensessies waarbij niets anders werd gedaan dan (het woord zegt het al) wennen aan de geluiden en uitleg van wat er zou gaan gebeuren, werd het tijd voor het echte werk.
Waarschijnlijk wilden zowel de tandarts als ik iets te graag dat dat zou gaan slagen, want kindlief verstijfde en durfde die keer niet eens in de stoel te gaan zitten.
Onverrichter zake gingen we naar huis.
“We laten het even”, zei de tandarts.
“In februari kijken we hoe het ervoor staat. Als ze dan nog zo bang is, verwijzen we haar door naar een tandarts die het onder narcose doet.”

En toen was het zomaar ineens februari en stond er met koeienletters in mijn agenda:
Lucia tandarts!
Omdat een goede voorbereiding het halve werk is, besloot ik het een paar dagen van tevoren alvast mee te delen. Soms werkt dat, maar deze mededeling viel niet bepaald in goede aarde.
Sorry buren! 😬

Ik praatte erover met haar, legde alles nog weer een keer uit en probéérde vooral om heel geduldig te blijven.
“Straks gaat het wattenstaafje in mijn keel en stik ik.”
“Dat gebeurt niet.”
“Hoe weet je dat?”
“Dat weet ik gewoon.”
“Straks krabt de tandarts me weer per ongeluk!”
“Dan krab je terug.”
“Straks maakt dat stofzuigertje nog meer herrie dan de vorige keer.”
Ik zuchtte.
“Straks heb jij een kunstgebit en hoef je nooit meer naar de tandarts”, floepte ik eruit.

Haar ogen werden groot.
“Kan dat?”
Ze zag duidelijk mogelijkheden.
Nu moest ik dát dus weer uit dat koppie zien te krijgen.

“Ja hoor, dat kan. Dan halen ze eerst al je tanden eruit en dan zetten ze er neptanden in. Ideaal, je haalt ze ‘s nachts gewoon uit je mond en dan doe je ze in een bekertje naast je bed. Moet je je niet vergissen als je ‘s nachts dorst hebt hoor!”
Ze giechelde.
“En niet te hard lachen alsjeblieft, want dan vliegen je tanden door de klas en moet juf Saskia ze opvangen.”
Ik deed de snoekduik van de juf voor en ze gierde het uit.
“En als ik moet klappertanden van de kou vallen ze op de grond”, vulde ze zelf lachend aan.
Ik bedacht me dat ik ooit een grappig filmpje had gezien van een vliegend kunstgebit en zocht hem op YouTube.
“Ik houd toch maar liever mijn eigen tanden”, besloot ze.
Gelukkig maar!

Vanmorgen stond ze zonder mopperen klaar en poetste haar tanden bijna een kwartier lang.
Ze ging zonder aarzelen in de tandartsstoel liggen, deed netjes haar mond open en nam het compliment over de goed gepoetste tanden breed lachend in ontvangst.

“Wat deed je het goed vandaag zeg!” zei de tandarts toen ze klaar was.
“Mama heeft me verteld over een kunstgebit en dat ik dan niet meer kan lachen, omdat ze dan vallen. Dat wil ik niet, dus ga ik niet meer bang zijn,” antwoordde ze.

Met een trotse glimlach op haar gezicht, en het schaamrood op de mijne, maakten we een nieuwe afspraak om nu eindelijk eens haar voortanden te laten maken.
Ik denk dat ik de dag ervoor dit filmpje nog een keer laat zien.