‘Ik had gisteren toch wat joh. Je gelooft het niet, maar ik werd ziek en Gert wilde dat ik vandaag thuis zou blijven. Ik had alleen een beetje verhoging, 39.4 ofzo. Ik moest ook maar een klein beetje hoesten. Mijn longen deden wel pijn, maar alleen als ik ademde, dus het viel best mee.
Thuisblijven… Alsof dat kán als je juf bent! Nou, dat heb ik hem dus ook maar mooi even verteld. Niet iedereen kan zo maar thuisblijven! Wat denkt hij wel niet!’

Haar collega knikt begrijpend het grijze hoofd.
‘Pieter denkt dat dus ook altijd! Ze begrijpen het niet, wij hebben niet zomaar een baan. Wij zijn JUFFEN! De kinderen hebben ons nodig! Wij kúnnen niet ziek zijn! Ik word alleen ziek in de vakantie, mijn lijf weet al precies dat het dan wél kan.’ Ze kijkt trots om zich heen.

‘Ja precies! Ik ben één keer een dag afwezig geweest, dat was die keer dat ik onderweg naar school ben aangereden en in het ziekenhuis lag. Ik mocht niet weg van de artsen, die wilden maar niet begrijpen dat mijn klas mij nodig had. Ik ben er nog steeds boos over. Het had best gekund, ik heb wel vaker op krukken gelopen. Maar met een verbrijzelde voet vonden ze dat niet zo’n goed idee. Er is die dag’, ze haalt een keer diep adem en spuugt dan de woorden uit: ‘… er is toen een invaller geweest!’

Haar collega kijkt diep geschokt en trekt afkeurend haar neus op.
‘Invallers… De keer dat ik er één nodig had, moest ik de dag daarna puinruimen. Het was zo’n jong ding, nog knap ook. Je snapt gewoon niet dat ze die toelaten, waar moet het heen met de wereld?! Ze had de rekenles niet afgemaakt, maar is gaan tekenen! Ze heeft Martje en Francien gewoon naast elkaar laten zitten met hun ADHD en heeft totaal geen rekening gehouden met de hooggevoeligheid van Arjan. Ze heeft zelfs met ze gedanst, onacceptabel is het. De kinderen vonden haar geweldig, ja nogal logisch als ze niets hoeven te doen! Het is maar goed dat ik verder nooit ziek ben. Er zou werkelijk níets van die kinderen terechtkomen.’

De twee vrouwen zuchten over zoveel onwetendheid van de wereld. Zij juffen hebben een loodzware taak op hun schouders. De verantwoordelijkheid voor zoveel kinderen, al die ouders die geen idee hebben over hoe hun kroost het best begeleid kan worden. Om over invallers nog maar te zwijgen. Nee. Zij zullen het zélf moeten doen.

‘Gelukkig is het bijna vakantie’ zeggen ze tegelijk. ‘We hebben het weer gered! Volgend jaar komen de kinderen bij Annet. Ik heb gehoord dat ze zwanger is, en ze is nú al regelmatig ziek. We zullen wel weer moeten inspringen denk ik, maar gelukkig zijn wij nooit ziek. Op ons kunnen ze rekenen!’

Voor iedereen die zich door deze blog aangesproken voelt: dit gaat niet over iemand die ik persoonlijk ken. Het gaat wel over alle leerkrachten die denken dat ze onmisbaar zijn en niet ziek mogen worden. Ook een leerkracht is soms net een echt mens! Invallers zijn onze redding en soms een verademing voor een klas. Wees zuinig op ze!