Blue Monday. De meest deprimerende dag van het jaar. De dag waarop bijna iedereen zich somber en weemoedig voelt. Een dag waarop we het liefst in ons bed blijven. Tenminste, dat is wat de Britse psycholoog bedacht die met de term op de proppen kwam. Dus geloven we dat. Maar ik niet!

In de koude sombere miezerregen, het is Blue Monday en dat zullen we weten, liep ik mijn pleindienst. Tijdens een pleindienst ben je de aangewezen persoon om te zorgen dat alle kinderen enigszins gezellig de pauze doorkomen én weer heelhuids de school binnenkomen. De ene keer gaat dat makkelijker dan de andere keer, maar deze juf had er vandaag vooral grote moeite mee zichzélf weer heelhuids binnen te krijgen.

In mijn blijdschap dat ik de regen achter me mocht laten, zag ik onderweg naar de deur een paar rennende jongensvoeten over het hoofd. Ik struikelde en stortte in mijn zwarte jurkje en nieuwe panty níet erg charmant ter aarde op een modderig schoolplein.

Terwijl ik me in de modder lag af te vragen of ik nog heel was, zag ik zo’n dertig paar ogen op me gericht. De gezichtsuitdrukkingen van de bijbehorende koppies gingen van intens leedvermaak en ingehouden lachen (geef ze eens ongelijk, je ziet niet iedere dag een neerstortende juf) tot grote bezorgdheid en alles daartussenin. Ik voelde nog eens goed en besefte dat ik hier niets anders aan zou overhouden dan een pijnlijke pols, een blauwe kont en een geknakt ego en liet me overeind helpen.

Moraal van dit verhaal: ik geloof niet in Blue Monday, maar heb wel een blauwe kont.