We liggen samen in mijn bed. Het is maandagochtend, maar wij doen even niet mee. We zijn allebei ziek.

Ik lig te balen en een beetje tegen mezelf te mopperen. Hoe kan ik nou alwéér ziek zijn? Ik moet beter voor mezelf gaan zorgen, meer rust nemen, gezonder eten.
Haar stemmetje klinkt: “Mama, ik was toch pas nog ziek? Waarom nu weer?”
“Dat kan gebeuren meisje”, zeg ik. “Er heerst van alles, dan heb je het zo te pakken.”

“Denk je dat ik met mijn verjaardag wel weer beter ben?”
Shit. Verjaardagen, boodschappen, ze moet natuurlijk ook trakteren. Ik wil deze week een heleboel doen voor de handleiding die ik aan het schrijven ben voor Malmberg en er heeft een nieuwe klant gebeld. Mijn klas heeft nu een invaller, zou die alles wel kunnen vinden? En ik zou iets meenemen voor een collega, dat blijft nu dus liggen. Verdorie!
“Natuurlijk ben jij dan weer beter, gewoon een paar dagen rustig aan doen. Het is even niet anders”, zeg ik tegen het blonde hoofdje naast me.

Ze draait zich om en lijkt in slaap te vallen. Ik bedenk dat ik hetzelfde moet gaan doen.
Dan klinkt het stemmetje naast me:” Mama, als we dan toch samen ziek zijn, zullen we dan straks lekker lang samen in een warm bad? Dat is denk ik wel goed voor ons.”

Zij heeft het begrepen.
Nu ik nog!