Ze is gek, maar dan ook echt GEK, op Schleighpaarden. Ze kan hele dagen languit op de grond met deze prachtige miniatuurdieren spelen en verzint dan de mooiste verhalen. Haar verzameling is nooit compleet, er zijn altijd rassen, ruiters, veulens en accessoires die ze nog niet heeft.
Bovenaan haar verlanglijst stond dit jaar:
De adventskalender van dit merk.
Ze wist, door het bekijken van talloze YouTube-filmpjes, al precies wat er in alle vakjes te vinden was.
“Ik mag iedere dag een vakje openmaken, en dan heb ik met kerst alles compleet”, wist ze me te vertellen.
Omdat het al 4 december was, maakte ze meteen vier vakjes open.

“Nu heb ik het veulen nog niet, daar wilde ik zo graag mee spelen”, mompelde ze en begon aan een volgend vakje te peuteren.
Uiteraard ging dat vakje open.
“Oh, ik heb het hokje van morgen per ongeluk opengemaakt, maar dat geeft niet, dat is het bijna.”
Helaas was daar het veulen ook niet te vinden.
Smachtend liet ze haar blik over alle dichte hokjes gaan. “Duurt het nog zó lang tot het kerst is? Wachten is stom!” mopperde ze.
Ik had daar bar weinig tegenin te brengen, wachten is ook niet bepaald mijn sterkste punt.

Ik liet haar even alleen met haar kalender en ruimde de chaos, die pakjesavond nou eenmaal met zich meebrengt, op. Toen ik terugliep naar de keuken zag ik wat ik eigenlijk al wel aan zag komen:

Bij ons is nú al kerst.
Wij gingen binnen tien minuten van 4 december naar de 25ste.
Mijn kind, dat zelf met geen mogelijkheid in een hokje te plaatsen is, pulkte alle hokjes open en is intens blij met haar buit.

Fijne kerst allemaal! 😉