Hij staat luidkeels te schreeuwen op de kofferbakmarkt van Camperduin. Een vrolijk ogende Indische man met een kraam vol fidgettoys. Aangezien ik met Lucia en Sanna loop is er geen ontkomen aan, ik kan onmogelijk zomaar doorlopen. Ik begrijp echt de lol niet van die dingen, maar Sanna en Lucia zijn er gek op.
En laat ik dat nou op dit moment niet erg vinden, want ik zie in deze man een verhaal. En een leuk gesprek ga ik nooit uit de weg.

De man kijkt me aan. “Jij bent een koffie-vrouw” zegt hij. “Geen slappe bak, maar een goede sterke. Thee drink je zeker alleen als je ziek bent?”
Hij heeft nog gelijk ook, dus ik lach.
“En je lach is écht” gaat hij verder. “Dat is mooi, veel mensen lachen niet meer echt.”
Tot zover vind ik het een leuk gesprek.

“Ik kom uit Indonesië” vertelt hij. Dat had ik al gezien. “Ik ben een luie man. Gisteravond heb ik teveel gedronken, dus ik wilde vanmorgen niet naar de markt. Maar mijn vrouw duwde me uit bed met die harde ellebogen van haar, dus ik had geen keus. Ik moest naar de markt, anders kom ik er vanavond niet meer in. Dus ja, daar sta ik dan met die stomme fidgettoys.”
Ik grinnik. Hij straalt inderdaad niet uit dat hij hier op eigen initiatief staat.

“Nederlandse vrouwen zijn mooi. En lief. Maar ze zijn zó vre-se-lijk ver-veeeeeee-lend.” Hij rolt met zijn ogen.
Dan gaat hij verder met zijn monoloog terwijl ik half luister en half naar Lucia kijk die de duurste pop-it in handen heeft die er ligt. Dat gaan we dus niet doen!
“Dat komt omdat ze zo sterk zijn. Nederlandse vrouwen zijn net mannen. Ze zien er soms ook uit als mannen. En ze willen de baas zijn. En meestal lukt dat, en dan krijg je dus van die zwakke mannetjes zoals díe daar”. Hij wijst naar een man die een paar stappen achter zijn vrouw loopt met zijn armen vol met net ingeslagen rotzooi.
Ik begrijp precies wat hij bedoelt.

“Weet je wat ik gedaan heb?” gaat hij op zachte toon verder. “Ik heb een zweep gekocht van 4 meter lang. Die ligt op de kast. Ik hoef er maar naar te wijzen en ze gedraagt zich weer voorbeeldig.”
Hij knipoogt en ik twijfel hoe serieus ik zijn verhaal moet nemen. Met een enorme korrel waarschijnlijk.

“Maar nu serieus” zegt hij. Hij weet niet van ophouden, maar ja, ik bied hem ook een luisterend oor terwijl de meeste mensen waarschijnlijk allang doorgelopen zouden zijn.
“Zonder vrouwen waren mannen er niet geweest. Dus ik heb diep respect voor iedere vrouw. Ook al zijn ze dan verveeeeeeelend.”

Marcel komt aanlopen met Merte en Jenneke om te kijken waar we blijven. De man kijkt naar hem en vervolgens naar mij.
“Hoort hij bij jou?”
Na mijn bevestigende antwoord kijkt hij vol bewondering naar hem.
“Wow, 5 vrouwen!! Allemaal sterke Nederlandse vrouwen. En je ziet er niet eens uit als een slappe man.”
Hij kijkt mij en de meiden aan en daarna weer naar Marcel.

“Jij moet wel een heel sterke man zijn.”
Hij knipoogt.
“Of een héle lange zweep op de kast hebben.”