Krakend en piepend komt ze het Kruidvat binnen. Dat wil zeggen: haar rollator kraakt en piept en heeft duidelijk een beetje smeerolie nodig.
Zij praat in zichzelf: “Wat had ik ook alweer nodig? Chocola en nog iets… “
Ze strompelt piepend, krakend en in zichzelf mompelend het eerste gangpad in.
“Ik zie geen chocola hier. Wel shampoo. Heb ik shampoo nodig? Nee ik geloof het niet.”
Piepend en krakend vervolgt ze haar weg naar gangpad twee.

Even later kom ik haar weer tegen. Ze heeft de chocola gevonden, maar kan er niet goed bij.
Ik bied mijn hulp aan.
“Ik zoek pure chocola. Geen melk. Melkchocolade is niet te eten, dat hoef ik niet. Zie je puur?”
Ik zoek in het schap en moet tot de conclusie komen dat er geen pure chocola meer te vinden is.
Als ik dat zeg brengt ze een harde vloek ten gehore.
Ik grinnik.
“Geen chocola vanavond. Ben ik dáárom nou zo oud geworden?!” moppert ze.

Een paar minuten later staat ze voor me bij de kassa. “Is alles gelukt? ” vraagt de vriendelijke kassière.
“Nee. De pure chocola is op. Wat moet ik nou vanavond eten tijdens het tv kijken?”
Ze klinkt nog steeds mopperig.
“Morgen is er weer nieuwe voorraad mevrouw” meldt het meisje achter de kassa vriendelijk.

“Nou, dan hoop ik maar dat ik morgen nog leef, ik ben 83 en kan geen dag zonder chocola.”
Er klinkt nog een gedempte vloek en ze komt weer in beweging.

“Tot morgen mevrouw.”
“Dat hoop ik dan maar.”

Piepend, krakend en mopperend loopt ze de deur uit.
Wij kijken elkaar aan en lachen.

Oud worden zonder chocola valt niet mee!