Samen komen ze de Action binnen. Ze vallen op door de luid jubelende toon waarop ze met elkaar praten, dus ik kijk op. Ik zie een bontgekleurde bloemetjesjurk en dito bloemetjesbroek. Ik vraag me af of ze dat nou zo afgesproken hebben vanmorgen en hoop van harte dat het dom toeval is. Toch zie ik voor me hoe ze vanmorgen samen voor de kast stonden. “Gaan we vandaag voor bloemetjes, sterretjes of blaadjes schat? Ik heb een bloemetjesgevoel, laten we dat dóen!”

Nog terwijl ze door het klaphekje lopen begint bloemetjesjurk te jubelen. “Kijk nou wat een prach-ti-ge krukjes. Zo authentiek en uniek. Ge-wel-dig!” Ik vraag me af of ze wel weet wat de Action voor een winkel is en dat authentiek en uniek niet echt woorden zijn die horen bij de pruttel die hier in de schappen ligt. Bloemetjesbroek antwoordt al even jubelend: “Waan-zin-nig.” Door de manier waarop hij op iedere lettergreep opnieuw de klemtoon weet te leggen krijgt het woord een zeer overdreven lading die me kippenvel bezorgt. De euforische blik in zijn ogen zie je bij mannen meestal onder heel andere omstandigheden!

Bloemetjesjurk kijkt hem vragend aan. Hij sluit heel even zijn ogen, opent ze langzaam en zegt: “Ik voel een JA.” Zij jubelt en drie houten krukjes belanden in de kar.

Een eindje verderop bij de theeglazen begint het tafereel opnieuw. Woorden als ge-wel-dig en kos-te-lijk worden per lettergreep uitgejubeld en ik vraag me serieus af of ze naar dezelfde doodgewone theeglazen kijken als ik. Weer sluit hij zijn ogen en voelt een duidelijke JA. De theeglazen komen in de kar waar inmiddels al een flinke hoeveelheid JA-pruttel ligt.

Als ik vlakbij de kassa heel hard tegen mijn JA-gevoel rondom een reep chocola sta te vechten, gaan ze me voorbij en gaat de waanzinnige, authentieke, unieke, geweldige pruttel op de band.

“Dat is dan €134,50″ hoor ik de kassière zeggen. Zij kijkt hem aan. Hij sluit zijn ogen. Het duurt langer dan de vorige keren. Als hij ze opent zie ik het.

Een NEEEEEE- gevoel.

Alleen een beetje te laat.