“Nee oma, ik wil een boek met LETTERS.”
Haar manier van praten, ietwat ongecontroleerd en iets te hard, laat me omkijken. Ik zie een prachtig blond meisje van, schat ik, een jaar of 10. Het kan ook zijn dat ze al iets ouder is, ik vind het altijd toch wat moeilijk in te schatten als de geestelijk ontwikkeling niet helemaal gelijk op gaat met het lichaam.
En dat is het geval bij dit meisje met, zo kan ik al snel zien, het syndroom van Down.

Oma staat samen met het meisje gebukt over een boek. Een boek van Het huis van Anubis zie ik.
“Nee oma, ik wil geen plaatjes. Ik wil letters. Échte letters!!” Aan haar toon is te horen dat er geen ruimte is voor discussie.
Aan oma is te zien dat ze dat ook helemaal niet van plan is.
“Vertel eens waar je denkt dat dit boek over gaat lieverd” hoor ik haar zeggen. Er volgt een, voor mij onsamenhangend, verhaal over Nienke, een zwarte vogel, een boze meneer en een oud huis.
Het is duidelijk, dit meisje hoeft het boek niet eens te lezen om te weten waar het over gaat.
Oma lacht, aait haar wispelturige kleindochter over het hoofd en stopt het boek in het mandje.
Bij de kringloop hoef je het voor de prijs niet te laten, dat scheelt.

Bij de kassa ziet het meisje hoe ik een stapel boeken op de toonbank leg. Ik koop er altijd weer teveel, maar ik word zo blij van mooie boeken.
“Zijn dat ook boeken met echte letters?” vraagt ze.
Ik beaam dat dat inderdaad het geval is.
“Waar gaan ze over?” vraagt ze.
Ik vertel haar dat ik dat nog niet weet, dat ik ze eerst nog moet gaan lezen.
Ze kijkt me meewarig aan.

Als ze naar buiten loopt hoor ik het haar zeggen.
“Oma, die mevrouw moet al die boeken nog lezen. Ze weet nog niet eens waar ze over gaan!! Dat is wel een beetje dom toch? Ik ken mijn boek gelukkig al, ik hoef al die stomme letters niet te lezen!”

Ik vind haar geweldig!