Ze komt het schoolplein af met twee gebalde vuisten. Met haar wijsvinger probeert ze de autodeur open te maken terwijl ze haar handen zorgvuldig dichthoudt. Dat lukt niet en ze kijkt bedenkelijk naar haar handen. Ik vraag wat ze daar heeft.

“In deze zit een lieveheersbeestje” zegt ze, haar rechterhand omhoog houdend. “En in deze zit een ei van een worm ofzo” knikt ze naar links.
Oké…
Ik word spontaan claustrofobisch als ik denk aan het beestje dat in een zweterig handje van een zevenjarige zit opgesloten. Ik word een beetje misselijk als ik denk aan wat er in de andere hand zit…

We rijden naar de school van Sanna. De struikjes voor de school worden dagelijks onderworpen aan haar verdere zoektocht naar beestjes, dus met haar handjes nog steeds om lieveheersbeestje en wormen-ei heen duikt ze de struikjes in.

“Mam, ik heb een gewond kevertje gevonden denk ik!” roept ze. “De vleugeltjes liggen ernaast en hij is een klein beetje plat.”
Oei. Dat klinkt inderdaad niet al te best.
“Wie doet nou zoiets?” zegt ze geschrokken, met grote ogen om zich heen kijkend.

Ze kijkt besluiteloos naar haar handen. Ze heeft er geen een over, maar ik zie haar denken. Ze wil het torretje meenemen. Redden wat er te redden valt.
Ik zeg maar niet dat dat geen zin heeft en besluit haar een tip te geven.

“Misschien kun je het eitje hier laten?” opper ik. ‘ Weg met dat vieze ding’ denk ik. Ze twijfelt en opent dan haar hand. Daar ligt inderdaad iets doorschijnends wits wat lijkt op een eitje van een insect. Ze legt het voorzichtig in de struiken.
Dan pakt ze het platte kevertje, legt het teder in haar hand en klemt er een vies zweterig vuistje omheen.
“Zo, daar ga ik eens goed voor zorgen.”

“Later word ik dierenambulance, dan kan ik alle dieren redden “ zegt ze.
“Dierenambulance en prinses.”

Dat lijkt me nou een goed plan! Een prinses met platte torretjes en wormen-eitjes. Zeg nou zelf, welke prins zit daar nou niét op te wachten?!