Op het moment dat het linkerwiel van de rollator van de stoep rijdt, weet hij dat er geen weg terug is. Hij moet nu oversteken, vertrouwen hebben in zijn medemens, goed zijn best doen om niet te vallen.
Vallen is zijn grootste angst.
Een val zal betekenen dat hij niet meer op zichzelf kan wonen en opgenomen moet worden.
Verzorgd, betutteld, beroofd van zijn vrijheid.
Dat is het laatste wat hij wil.
Hij is niet bang om aangereden te worden, als het dan maar goed gebeurt. Hij geniet nog van het leven, van zijn huisje, een vers kopje koffie en van kijken naar het leven buiten. Maar hij is er ook klaar voor om het achter zich te laten.
Hij wil naar Marietje toe, hij mist haar zo.
92 is hij.
Zij werd maar 81.

Het rechterwiel rijdt ook van de stoep. Nu moeten zijn voeten volgen. Dat is altijd weer een spannend moment, zijn oude voeten doen lang niet altijd meer wat ze moeten doen.
Vroeger wel. Hij danste als de beste, kon het uren volhouden. Samen met Marietje
Hij ziet haar voor zich in haar prachtige jurk, haar opgestoken rossige haar, haar serieuze ogen en blozende wangen.
De twee zoons die ze samen gekregen hebben lijken op haar. Fijne jongens zijn het, maar hij ziet ze weinig. Ze wonen ook zó ver weg.
Niet aan denken nu.
Focus.
Hij mag niet vallen!!

Hij heeft geluk vandaag. De blonde vrouw in de auto die staat te wachten lijkt alle geduld te hebben. Dat is ook vaak anders. Er zijn mensen die gebaren dat hij op moet schieten, dat ze niet alle tijd hebben. Mannen die gas geven om hem te laten schrikken en harder te laten lopen, vrouwen die roepen dat hun kind staat te wachten en ze te laat komen.
Pubers op de fiets racen hem gillend en lachend voorbij en lijken hem niet eens te zien.
Iedereen heeft haast. Hij niet, tijd is niet meer van belang als je 92 bent. Hij heeft tijd genoeg.
Soms is het net of hij al niet meer meedoet met het leven. Zijn vrienden van vroeger zijn allemaal overleden. Zijn zussen en zijn broer werden niet zo oud als hij.
Maar hij is er nog en hij moét de weg over.
En dat kan nou eenmaal niet sneller.
Hij mag niét vallen!!

Hij is op de helft. De auto die aan de andere kant stond te wachten rijdt met gierende banden vlak achter hem langs. Zijn hart klopt in zijn keel, maar hij blijft zich concentreren op zijn voeten.
Voetje voor voetje.
Voetje voor voetje.
De overkant komt steeds dichterbij en hij is nog steeds niet gevallen.
Blijdschap welt in hem op.
Vandaag zijn de boodschappen weer in huis, hij heeft bijna de overkant gehaald en de blonde vrouw staat nog steeds geduldig te wachten.
Zou ze geen haast hebben?

Het laatste stukje.
Voorzichtig rijdt hij eerst het rechterwiel en dan het linkerwiel de stoep op. Hij haalt zo diep adem als zijn oude longen het toelaten.
Zijn voeten doen hun best.
Hij is ze dankbaar. Ze zijn niet altijd te vertrouwen, maar vandaag deden ze wat ze moesten doen.
Hij is de weg over.

Voorzichtig kijkt hij om. De blonde vrouw in de auto groet hem vriendelijk en rijdt rustig door.
Ze voelde geen haast.
Zij zag geen te langzame oude man.
Ze zag een 92- jaar oud prachtig verhaal, bang om te vallen.

Hij voelt zich dankbaar en kijkt omhoog.
“Ze hebben op me gewacht én ik ben niet gevallen Marietje. Maar binnenkort kom ik naar je toe.”