Een van onze dochters is dit schooljaar begonnen op het Praktijkonderwijs. Een erg fijne school met duidelijke afspraken en een school waar ze het kind goed in beeld willen hebben én houden. Omdat bij dat kind onlosmakelijk een gezin, een woonomgeving en wellicht een bepaalde cultuur hoort, hebben ze op school de afspraak dat de mentor op huisbezoek komt. Een erg goede afspraak als je het mij vraagt, we zouden als docenten zoveel meer duidelijkheid hebben over onze leerlingen als we dat allemáál zouden doen. Maar goed, in dit geval was ik de ouder en niet de mentor, en gek genoeg voelt dat héél anders.

Misschien kennen jullie dat gevoel wel. Als er een juf, meester, mentor van je kind komt bekijk je ineens je huis met andere ogen. Je wilt niet dat gezin zijn dat de volgende dag bij de boterham besproken wordt als ‘ die smeerkezen waar de ontbijtboel ’s middags nog op tafel staat en waar de vieze sokken overal liggen.’ Je wilt gezien worden zoals je hoopt te zijn: een liefdevol gezin met een enigszins fatsoenlijk opgeruimd huis. Een plek waar een kind veilig en geborgen kan opgroeien, waar het mag zijn wie het is en waar het geholpen wordt bij alles wat het moeilijk vindt in het leven. Zo’n gezin als wij denk ik zijn, maar waar we op punten van structuur en orde nog wel eens tekort schieten.

Ik moest die dag werken, was snel na de laatste les naar huis gegaan en zag ze onderweg al fietsen: mijn dochter en haar mentor. Haar zussen hadden de dag ervoor al diep medelijden getoond dat ze helemaal van school naar huis moest fietsen met deze man. “Waar praat je dan over? Docenten zijn saaaaaai.” S. zelf vond het vooral gezellig, ze vindt haar mentor geweldig en allesbehalve saai en ze verheugde zich erop haar huis te laten zien.

Ik racete naar binnen en keek rond door het oog van een ander. Ik haalde wat zooi van het aanrecht, haalde een paar vieze sokken van de bank en zag dat het verder prima was. Zeker niet smetteloos, maar er wordt nou eenmaal geleefd in ons huis. Ik maakte mezelf vast een kopje koffie en ging zitten wachten.

Nou hebben wij een hond. Twee eigenlijk, maar in dit geval heb ik het over Dobby. Dobby is onze grote kleuter. Hij is de hele dag blij, luidruchtig en wil áltijd spelen. Om dat spelen duidelijk te maken pakt hij regelmatig, bij gebrek aan een echt hondenspeeltje, het eerste het beste wat hij ziet liggen. Heel vaak is dat een schoen, schoenen zijn favoriet. Het ziet er schattig uit, zo’n hond die met een schoen enthousiast op je af komt rennen, maar in de praktijk vinden wij het niet meer zo lollig. Zeer regelmatig belandt er namelijk een schoen ergens in de tuin of bij de buren in het bos. Als je daar ’s morgens pas achterkomt en in het halfdonker op één schoen door het natte gras strompelt is zo’n hondenkleuter niét grappig.

Goed. Lang verhaal kort. Dochter en mentor kwamen eraan fietsen. Ik had mijn huis redelijk mentor-proof. Over ons geen rare verhalen aan de koffietafel morgenvroeg. Dobby zag S. en een nieuw speelmaatje aankomen en begon enthousiast te kwispelen. Ik deed de voordeur alvast open, Dobby rende ze enthousiast tegemoet met iets in zijn bek om te kunnen spelen. Het was geen schoen dit keer. Ook geen sok zo te zien.

Ik zwaaide naar S. en haar mentor. En toen zag ik ineens wat Dobby in zijn bek had… Ik voelde alle hoop op een positief enigszins neutraal koffietafel-verhaal vervliegen. Dat ik mijn huis op orde had was vrijwel zinloos geworden. Liefde, warmte, structuur, dat was allemaal niét wat deze docent morgen aan zijn collega’s zou vertellen.

Die onderbroek van mij die Dobby snel uit de wasmand had gepikt en buiten voor zijn voeten neerlegde om te spelen… Die zal de koffietafel wel gehaald hebben denk ik.