Ik lees het nieuws over het overvolle Ter Apel en de reacties die bol staan van haat en onvrede.

‘ Ze mogen blij zijn dat ze hier überhaupt zijn die gelukszoekers. Laat ze maar lekker op de grond liggen, dat moeten ze thuis ook.’
‘ Me eigu kind heeft ook geen huis, waarom zoude hullie dat dan wel krijge!’
‘ Viespeuken, kunnen niet van ónze vrouwen afblijven.’

Mijn hart huilt. Ik begrijp niet waar dit mis gaat.

Ik zit bij het meer, mijn jongste dochter is heerlijk aan het zwemmen. Voor me op het strandje spelen twee jongetjes met elkaar, ik schat ze een jaar of vijf. De één spreekt Nederlands, de ander Frans. Het maakt ze niet uit, ze spelen samen met een strandbal met de aardbol daarop afgebeeld en hebben plezier. Ze gooien, vangen, duiken in het water en hebben lol. Er zijn geen regels, ze doen beiden wat ze geleerd hebben en reageren op wat de ander doet. Meer hebben deze kinderen niet nodig.

Dan komt er een ouder zusje bij. “Je weet dat dat ónze bal is he, kijk je uit dat dat jongetje hem niet meeneemt? Hij verstaat je niet, misschien denkt hij wel dat hij de bal mag hebben en neemt hij hem zo mee. Misschien hebben ze in Frankrijk wel de regel dat je de bal mag houden als je wint.” Het Nederlandse jongetje kijkt ineens met andere ogen naar zijn Franse vriendje, hij houdt de strandbal net iets steviger vast en gooit hem minder enthousiast terug. De regels zoals hij die kent vindt hij ineens van veel groter belang dan vijf minuten geleden. Het Franse ventje merkt het niet en als hij voor de grap de bal een keer extra in de lucht gooit, neemt mijn kleine blonde landgenoot zijn bezit onder de arm en loopt ermee weg.

Vijf minuten later speelt het ventje met zijn zusje met de bal. Ze zijn minder vrolijk, kijken behoedzaam om zich heen. Het spel is minder onstuimig, maar wel duidelijk. Zo spelen ze het al jaren, ze leerden het van hun vader. Ze weten beiden aan wie de bal toebehoort, wat de regels van het spel zijn en ze verstaan elkaar.

Het Franse jongetje staat een eindje verderop naar het spel te kijken en begrijpt niet waar het mis ging.

“Laat hem daar maar lekker zitten” zegt het meisje. “Voor we het weten zijn wij onze bal kwijt. Hij moet maar een eigen bal kopen.” Het jongetje kijkt spijtig. Het nieuwe spel was veel spannender dan dit met zijn zusje. Maar hij gelooft haar en wil zijn speelgoed niet kwijt.

“Ja, laat hem maar een eigen strandbal kopen” bevestigt hij en gooit de bal met een klein boogje naar zijn zusje.

En ineens denk ik te weten waar het mis gaat. Jij ook?