Als ik mijn kleren zorgvuldig aan de haakjes heb gehangen, zo ver bij de douche vandaan als mogelijk in dit kleine hokje, en mijn handdoek over de deur, draai ik de douche aan. Om tot de ontdekking te komen dat die het niet doet.

Daar sta ik dan, in mijn blote kont in het douchehokje. Ik doe nog een paar verwoede pogingen, draai de kranen open en dicht en nog een keer open. Ik kijk of ik iets over het hoofd heb gezien, maar kan niets vinden. Ik moet tot de conclusie komen dat deze douche het niet doet. De douche ernaast is ook leeg, maar om daar nou in mijn blootje heen te lopen lijkt me een iets te grote gok. Mannen en vrouwen zitten in dit kleine sanitairgebouw door elkaar heen, en om nou de eerste dag al een naam te hebben… Geen goed idee. Dus ik kleed me weer aan, haal mijn handdoek van de deur en schuif een hokje op.

Voordat ik het hele ritueel herhaal check ik de douche. Deze doet het! In de hoek kijkt een dikke spin me aan, hij mag blijven als hij niets doorvertelt van wat hij hier ziet. De douche is heerlijk.

Terwijl ik mijn haar sta te wassen hoor ik iemand zeggen: “Is de douche lekker warm?” Ik besef dat het de man is die net binnenliep toen ik van hokje wisselde en ongeveer een meter verderop zijn tanden staat te poetsen. Er is verder niemand, dus hij heeft het tegen mij. Ik antwoord dat het heerlijk is en dat de andere douche het niet deed. “Er zit een palletje onder de kraan waar je aan moet trekken, het is even zoeken maar dan doet hij het” vertelt hij. Je moet het maar weten..

Ik moet een beetje lachen. Ik sta hier onder de douche een gesprek te voeren over palletjes en warm water met een vriendelijke, wildvreemde man die zijn tanden staat te poetsen.

“Je handdoek is van de deur gevallen, ik hang hem er weer over” zegt hij. Oei. Had ik bijna alsnog in mijn blote kont dat hokje uit gemoeten.

Ik bedank hem, we wensen elkaar een fijne dag en ik raap mijn natte onderbroek van de grond die ondanks alle voorzorgmaatregelen van het haakje is gevallen.

Het campingleven. Ik hou ervan.