Men neme een vrijdag met maar een paar kinderen, zodat je dingen kunt gaan doen die je met een grotere groep niet aandurft.
Bespreek met dit groepje wat een pannenkoek is, wat daarin zit en hoe het smaakt.
Zorg dat het water ze in de mond loopt.
Ga vervolgens samen naar de dichtstbijzijnde supermarkt en koop daar alles wat je nodig hebt.

Zoek op school een koekenpan, beslagkommen en alles wat dienst kan doen om mee te roeren.
Heeft jouw school geen omdraaispatel gebruik dan, net als ik, een kaasschaaf.
Laat de kinderen het beslag maken. Als je geen zin hebt om de vloer te dweilen en na het weekend rauw ei tussen schooltafeltjes te vinden: blijf-in-de-buurt!
Laat ze goed roeren en neem de klonten voor lief.

Nu komt het belangrijkste, het deel dat zorgt voor chaos in de school. Het deel waardoor kinderen even de benen kunnen strekken, hun reukvermogen kunnen testen en ook de kinderen uit andere klassen precies weten welke juf jij bent.

Zet het elektrische fornuis aan.
Vergeet voor het gemak dat koken en bakken niet bepaald een kwaliteit van je is.
Vergeet ook vooral dat je al eens aan de lijve hebt ondervonden dat een elektrisch fornuis echt heel anders werkt dan een gasfornuis en dat het langzaam warm wordt en lang warm blíjft.
Slinger dus de knop op 6 als je merkt dat er bij 2 niets gebeurt.
Zet de pan op de warme plaat en wacht af.
Roep nog wel even de kinderen erbij.
“Kijk jongens, zo bak je pannenkoeken!”

Een belangrijke stap in het geheel is deze: zorg dat er geen afzuigkap is, je ramen en deuren dichthoudt en dat de brandmelder het doet.

Het resultaat van dit recept is een zwarte pannenkoek die met een béétje doorzettingsvermogen nog best te eten is, een oorverdovend alarm, klassen die keurig in rijtjes buiten op het schoolplein staan, kinderen die je bedanken voor het verstoren van hun spellingles en collega’s die vragen wanneer ze je blog over deze actie kunnen verwachten.

Nou, bij deze dus.
Excuses lieve collega’s, als troost bak ik volgende week pannenkoeken voor jullie.