praktijkonderwijs
Eerlijk is eerlijk, toen het steeds duidelijker werd dat één van mijn kinderen zou uitstromen naar Praktijkonderwijs vond ik dat best even moeilijk. Niet zozeer vanwege het niveau, want ik ben van mening dat ieder kind talenten heeft en als het op de juiste manier gestimuleerd wordt komen die er zeker uit. We hoeven niet allemaal een diploma op ‘hoog’ niveau, juist om mensen uit de praktijk staan we als samenleving te springen.

Nee, waar ik me als moeder vooral een beetje zorgen over maakte was de doelgroep van het Praktijkonderwijs. Ik had daar een beeld van, een vooroordeel misschien. Als je een kind hebt dat moeilijk leert, wil dat niet zeggen dat je kind ook gedragsproblemen heeft. In het geval van Sanna was dat, naast af en toe een hevige ontploffing uit frustratie omdat ze teveel op haar tenen moest, totaal niet het geval. Sterker nog: ze is een heel sociaal en behulpzaam kind. We waren als de dood dat ze totaal zou gaan ondersneeuwen op een school als deze, iets wat we de eerste tijd op het speciaal basisonderwijs ook hadden zien gebeuren.

Ons beeld van de doelgroep klopt redelijk. Een klein gedeelte heeft absoluut gedragsproblemen. Maar we hebben één ding over het hoofd gezien, namelijk de enorm betrokken en kundige docenten die dit alles in goede banen weten te leiden. De eerste maand had Sanna het zwaar, ze was als lief sociaal meisje het pispaaltje van een aantal kinderen die dat héél snel in de gaten hadden. Haar mentor, die het nog eerder in de gaten had dan wij, zette alles op alles om dit in de kiem te smoren. Ouders werden betrokken, met de kinderen werd gepraat en als dat niet hielp werden er duidelijke sancties opgelegd. We hadden een dag-en-nacht-hotline met deze betrokken mentor en binnen een paar weken was de treiterij gestopt en kon Sanna gaan groeien binnen een veilige school.

En groeien dat doet ze! Inmiddels zit het eerste jaar er bijna op. Met plezier gaat ze naar school en met een nog blijer hoofd komt ze thuis. Ze timmert theedoosjes, verbouwt zonnebloemen en maakt prachtige bloemstukjes. Ze kan beter koken dan ik, al is dat niet moeilijk, en kent de beginselen van de ehbo. Ze haalde een 10 voor de kippentoets. Geweldig!

Op school volgt ze nu judolessen en haar grote voorbeeld is iemand uit het dorp die dierenartsassistente is en een huis vol dieren heeft. Ze zit lekker in haar vel en staat stevig in haar schoenen. Ze weet wat ze wil, wat ze moeilijk vindt en wat ze wél kan.

Gisteren kreeg ik een app van haar mentor. “Ik ben met Sanna aan het poolen, ik weet niet of ik wel ga winnen.” Op de meegestuurde foto zag ik een ontspannen en blij kind. Onze meid, een tijd geleden nog zo onzeker, stralend aan het poolen.

Ze groeit en is trots op wat ze kan. Ze zit op een school waar ze mag zijn wie ze is, waar ze kan laten zien wat ze kan en waar ze onder vleugels is genomen van een enorm betrokken mentor en dito docenten. We zijn zo trots op haar!

.