“Wat goéd van je!”

Als ik mensen vertel dat ik binnenkort ga lesgeven aan Oekraïense kinderen reageert bijna iedereen zo. Ik word aangekeken alsof ik deze Oekraïense kinderen hoogstpersoonlijk ga redden. En in plaats dat ik blij ben met deze opmerkingen, voel ik me juist een beetje beschaamd.

Ik doe dit werk nu al jaren. Ik werkte in die jaren met kinderen en jongeren van over de hele wereld. Vluchteling of immigrant, Moslim, Jezidi, Christen, het maakt niet uit. Ik leer van ze over de wereld en ze leren van mij over Nederland. Iets mooiers dan van elkaar leren in het onderwijs bestaat er niet.

Ik ben geen held. Ik ben zelfs niet iemand die per se ‘goed wil doen.’ Ik ben een leerkracht die uit de liefde voor onze taal, én een drive om te werken met kinderen die net een beetje méér nodig hebben, is gaan doen wat ze doet. Met mijn creatieve (enigszins chaotische) brein pas ik niet zo goed in een voorgestructureerd pad. Het gaat knellen. Ik wil pionieren, reageren op wat er gebeurt of niét gebeurt. Gebruiken wat ik weet en improviseren als ik het niét weet. Misschien ben ik eigenlijk wel egoïstisch, ik doe namelijk gewoon dát werk waar ik zelf heel blij van word.

Ik geef naast de taal, die zeker van belang is als je je hier enigszins wilt redden, kinderen een houvast. Ik bied ze de structuur van een schooldag met werk, pauzes, ontspanning en sociale vaardigheden. Ik bied ze een groep waar ze bij mogen horen, het gevoel mee te draaien in iets waar ze een steentje mogen bijdragen. Ik bied ze een veilige plek en een luisterend oor. Ik zie ze. In zoverre ben ik dus niet anders dan al mijn collega’s in het onderwijs, met het verschil dat mijn doelgroep de taal nog niet spreekt en niet in Nederland is opgegroeid.

Ik ga werken met Oekraïense kinderen. Ik sta te trappelen, want ik barst van de ideeën en heb een kast vol materialen. Ik verslind websites en mijn printer maakt overuren. Ik zelf trouwens ook 😉 Ik ben een beetje nerveus, want dit is een voor mij weer nét iets andere doelgroep en wil ik niet teveel? Ik heb inmiddels een bak met ervaring en daarnaast ook nog steeds een bak met vraagtekens. Ik doe iets wat ik geweldig vind, waar ik als mens van groei en af en toe heel onzeker van word. Zo werkt dat nou eenmaal met minder begaanbare paden.

Ik ben zéker geen held. Ik kom er niet eens in de buurt.

De échte helden zijn al diegenen die hun land moesten ontvluchten en hier, voor lange of kortere tijd, iets proberen op te bouwen. Ik hoop vooral dat ik ze daar een héél klein beetje bij kan helpen.