De spiegel van de kapper.

Ik hang mijn jas weg en zit nog niet eens in de kappersstoel als ik haar al hoor. Een jonge vrouw is met de kapster luidkeels in gesprek over baarmoedermonden, toucheren, openingen en klemmetjes. Deze vier woorden in één zin zorgen ervoor dat mijn knieën zich automatisch samenklemmen.
Moet dit nou?
Blijkbaar wel, want het gesprek gaat verder.

“De eerste zwangerschap ging na een paar weken mis” hoor ik haar vertellen. “Begrijp jij nou dat mensen daar zo moeilijk over doen? Ik bedoel, zo’n kindje was dan toch niet goed, dat wil je toch niet? En een tweede is zo gemaakt hoor!”. Ze lacht hard.

Een rilling loopt over mijn rug. Ze zal het ongetwijfeld niet zo hard bedoelen als dit op mij overkomt. In mijn wereld mag ieder kindje dat er niet is, al dan niet levensvatbaar, gemist worden.
En om ieder kindje dat welkom was en het levenslicht niet mocht zien, mag gerouwd worden. Ik moet dus even slikken.
Het gesprek gaat verder.

“Ik was in no-time weer zwanger. Hij hoeft maar naar me te kijken en hupsekeeeeeee!” Ze tekent met twee handen een dikke buik in de lucht voor zich. “Daar doen we niet moeilijk over he schat?” Uit de blik die ze in de spiegel naar de overkant werpt, maak ik op dat de man waar het over gaat daar zit. De man die zijn vrouw zwanger maakt met één blik. Ik kijk even snel via mijn spiegel naar de andere kant van de kapsalon en zie nog net een man iets dieper wegduiken in zijn kapperscape.

Ik vraag me af hoe zo’n man er nou uit zal zien. In gedachten zie ik een stoer dampend testosteronbommetje. Als ik goed kijk zie ik niets wat daar op lijkt. Ik zie enkel een heel gewone, bijna saaie, man.
Snel kijk ik de andere kant op. Je weet het maar nooit met dat soort mannen.
Een blik is blijkbaar genoeg en ik heb er al 4!

“Je wordt grijs” roept ze. “Zie jij het ook?” joelt ze naar zijn kapster. “Kun je daar iets aan doen? Dat arme kind wil toch zeker niet nú al een oude grijze papa?” De aanstaande vader duikt nog iets verder in zijn stoel en mompelt iets onverstaanbaars. Boven de stoel zie ik nog net een zwart/grijs plukje haar.

Het baarmoedermondje praat door: “Het is maar goed dat ik mee ben he schatje? De vorige keer hadden ze je hier zó knullig geknipt, ik durfde nauwelijks meer met je over straat. Nu kun je er tenminste weer een beetje mee door.”

Ik begin steeds iets beter te begrijpen waarom deze man zijn vrouw zwanger moest zien te krijgen met zijn blik. Ze houdt niet op met praten, dus andere mogelijkheden waren er waarschijnlijk gewoonweg niet. De natuur regelt dat toch maar mooi.

Het is even stil en ik blader door een Privé. Een afschuwelijk blad dat ik nooit in mijn leven zou toelaten, behalve bij de kapper. Ik lees iets over Katja Schuurman die tranen met tuiten huilt om de zoveelste vent. Een paar BN-ers verder zie ik dat Douwe Bob wéér ergens een kind heeft verwekt zonder het te weten. Ik grinnik in mezelf en bedenk dat hij waarschijnlijk ook een vrouw iets te zwoel in de ogen heeft gekeken. Douwe is tenminste een man waarbij je dat kunt verwachten.

Ik word opgeschrikt uit mijn overpeinzingen als ik achter me het stel hoor opstaan. Ze lopen naar de kassa waar zij liefjes aan hem vraagt of hij even wil betalen. “Zo durf ik tenminste met je achter de kinderwagen over een tijdje” zegt ze en aait over zijn pasgeknipte haar.

Hij vangt mijn blik op in de spiegel en knipoogt. Ik probeer nog weg te kijken, maar ben te laat. Nu zul je het hebben…

Denk je dat ze me thuis geloven als ik zeg dat ik zwanger ben geworden via de spiegel van de kapper?