Nu iets kunnen schrijven over wat er gebeurt bij The Voice zou geweldig zijn. Schrijven helpt mij namelijk om dingen te verwoorden die in mijn hoofd niet altijd te volgen zijn.

Ik zou zinnige zinnen willen schrijven over mannen die misbruik maken van hun posities.
Ik zou helende woorden willen vinden die de vrouwen sterken in hun beslissing om naar buiten te treden met dat wat ze hebben meegemaakt, ze laten zorgen dat ze niet meer twijfelen of ze wellicht zelf ook aanleiding hebben gegeven.
Ik zou regels willen tikken waartussen zoveel te lezen is dat iedere man en iedere vrouw weet waar grenzen getrokken moeten en mogen worden.
Bij iedere nieuwe zin zou je verwachtingsvol verder lezen, iedere punt zou een moment zijn van stilte en besef.
Iedere komma een welkome gelegenheid om adem te halen en een zin met een uitroepteken doet je naar adem snakken.
Ik zou willen dat na mijn tekst niemand – jong, oud, man, vrouw of iets daartussen – ooit meer bang hoeft te zijn dat er over grenzen wordt gegaan, zichtbaar of onzichtbaar.

De waarheid is dat ik die woorden, zinnen, punten en komma’s deze keer niet weet te vinden.
Ik ben vooral stil na alles wat ik las en hoorde deze week.
Woordenloos en een beetje misselijk, sommige meiden zijn maar ietsje ouder dan mijn eigen dochters. Blijf. Van. Ze. Af!

Dus sorry lieve lezers, deze keer geen blog dat klopt.
Zelfs op papier krijg ik het niet voor elkaar hier woorden voor te vinden.

Sommige dingen kloppen gewoon niet!