“Ik. Wil. Geen. Babyshower!” hoor ik haar half schreeuwend tegen de oudere dame tegenover haar zeggen.
“Ik. Wil. Het. Niet!”
De oudere dame kijkt wat beschaamd om zich heen en sust de oververhitte hoogzwangere vrouw tegenover haar.
“Oké, oké, het is duidelijk. Maar waarom dan niet? Het is toch leuk? We kunnen spelletjes doen, slabbetjes verven en de naam van je baby raden. We nodigen je beste vriendinnen uit, en je zus en je ….”

“Ik. Wil. Het. Niet!”

De oudere dame, ik vraag me af of het haar moeder of haar schoonmoeder is, misschien een tante of een iets te opdringerige buurvrouw, weet nog niet van ophouden.
Ik zie de hoogzwangere vrouw steeds harder zweten, ze krijgt rode wangen en ziet eruit alsof ze zo gaat ontploffen.
Of bevallen.
Of allebei!

De dame heeft blijkbaar besloten haar tactiek te veranderen en gaat verder op een kinderlijk betuttelend toontje. Alsof je als je zwanger bent meteen ook niet meer voor rede vatbaar bent.
Oh wacht…. Dat is ook zo 😉

“Maar lieverd, je gaat er zo’n spijt van krijgen. Het is toch leuk om een middag in de belangstelling te staan? Jij en je baby? Dat je zus geen kinderen kan krijgen is toch niet jouw schuld? Jij mag gewoon je babyshower houden hoor, ze zal het begrijpen.”
Haar toon krijgt een dramatische ondertoon als ze eraan toevoegt: “Je moeder had het zo fijn gevonden, ze zou het zo gewild hebben.”
Ze legt een hand op de babybuik en fluistert:”En jij ook hè kleine man van oma. Oma wil een babyshower.”

Ik besef nu dat ik hier te maken heb met schoonmoeder en schoondochter. En als ik het zo inschat koestert schoondochter niet erg warme gevoelens voor de vrouw die haar man op de wereld heeft gezet.
Ze heeft dan ook, als ik het zo mag inschatten van een afstandje, te maken met een schoonmoeder van een erg vasthoudende soort.
En dat zijn, weet ik uit ervaring, de ergste!

“Mijn moeder haatte babyshowers!” klinkt het nijdig. “Ze haatte al die poespas, al dat getut rondom een baby die er nog eens niet is. En ik ook! Mijn zus kan wel kinderen krijgen, maar ze wil het niet. Ze verkiest een ander leven, en dat is mooi en prima. Dat is het allemaal niet. Ik. Wil. Het. Gewoon. Niet!”

De oudere dame schud haar hoofd.
“Zo zonde kindje. Zo zonde. Je weet niet wat je mist. Een prachtige luiertaart – Weet je wel wat luiers tegenwoordig kosten?- babyvoeding raden, babybingo.”
Ze zucht diep en kijkt smekend naar haar schoondochter. Die draait met haar ogen en straalt met haar enorme buik en haar handen in de zij één en al strijdlust uit. Die bevalling komt wel goed, deze vrouw perst er in een vloek en een zucht een baby uit als ze alleen maar aan haar schoonmoeder dénkt.
Ik gok dat kleinkind niet vernoemd wordt naar deze oma.

Schoonmoeder lijkt het bijna op te geven. Ze doet nog één poging tot medelijden: “Nou, zal ik dan iedereen maar weer afbellen?” zucht ze.
“Goed plan!” zegt schoondochter hatelijk, “heb je alle nummers?”
Ze waggelt weg en grist nog snel twee pakken luiers mee.
“Ik maak zélf wel een luiertaart” roept ze nog over haar schouder.

“Zo zonde, zo zonde. Het had zo leuk kunnen zijn. Mijn eerste babyshower zou het zijn geweest, in onze tijd deden ze dat niet” mompelt de toekomstige oma tegen een voorbijganger.
“Ik hoop maar dat mijn andere schoondochter het wél leuk vindt tegen die tijd. Ik barst van de leuke ideeën.”

Ik hoop van harte dat ik dat gesprek tegen die tijd ook per ongeluk opvang.