Met drie pubers in huis en een zevenjarige die nog heilig gelooft, maken wij van pakjesavond een soort combi van kadootjes voor elkaar ( lootjes ) en kadootjes van de Sint.
Aan Lucia vertellen we dat grote mensen en grote kinderen Sinterklaas een beetje moeten helpen door voor elkaar wat te halen en dat jongere kinderen nog echt door de Sint zelf worden verwend. Het lijkt een prachtige middenweg in ons gezin waar leeftijden en beleving nou eenmaal wat uit elkaar lopen.
Oma doet ook mee met de lootjes, dus dat wordt extra feest!

We zitten aan tafel en Merte heeft voor iedereen een lootje gemaakt. Ze legt vlot en duidelijk de bedoeling uit: vul een lijstje in met minstens drie wensen, vouw je briefje in vieren en lever het weer in.
Vertel niét wie je hebt!!
Check.
Volkomen duidelijk zou je zeggen.

Als de briefjes zijn ingevuld zitten ze vol met vlekken. Ik had al bedacht dat het misschien handiger was het ná het eten te doen, maar daar waren drie meiden het niet mee eens.
“Zullen we dit jaar eens proberen niét te verklappen wie we hebben?” opper ik tegen beter weten in.
Ik ken ze, die meiden van me.
Ze lijken op mij. Als we vroeger bij ons thuis lootjes gingen trekken wist binnen 5 minuten iedereen wie ik had.

“Dit jaar zeg ik écht niet wie ik heb, maar deze had ik vorig jaar ook al.”
Of “Dat boek van Van Kooten en de Bie, waar kun je dat halen?”
Ik snapte dan niet dat iedereen moest lachen.
Ik ben nou eenmaal een open boek, zelfs een oude man met een lange baard verandert dat niet.

De lootjes worden uitgedeeld. Marcel heeft tot drie keer keer zichzelf, dus het schiet niet op. Als we uiteindelijk allemaal een lootje in handen hebben gaat het snel.
Te snel.
Ik had gehoopt dat we op zijn minst het eten op zouden hebben voordat de geheimen verklapt zouden worden.

Jenneke krijgt de slappe lach.
Op haar briefje staat met grote letters, voor iedereen te zien, aan de buitenkant OMA.
“We moeten oma nog maar een keer uitleggen hoe dat moet, lootjes trekken” schatert ze.
Ik geniet vooral van haar vrolijke lach die ik veel te weinig hoor. Dank je wel oma voor deze ‘domme’ actie die op de lachspieren van mijn oudste werkt.
Merte roept dat ze al heeft gezien dat oma papa heeft, “want papa had een zwarte stift en oma houdt haar lootje tegen het licht.”
Jenneke ziet wie ik heb als ik mijn briefje fotografeer omdat ik die geheid morgen kwijt ben. Merte vraagt waar je in hemelsnaam vogelvoer kunt kopen en Sanna kan een woord niet lezen en laat haar briefje zien.
Merte is zo vriendelijk om het even samen te vatten: oma heeft papa, papa heeft Jenneke, Jenneke heeft oma. Ik heb mama, mama Sanna en Sanna mij.

“Zullen we opnieuw doen zodat het geheim is wie we hebben?”
Iets zegt me dat dat niet zoveel uit zal maken dus we laten het zo.

In geheimen zijn we blijkbaar niet zo goed.
En eigenlijk vind ik dat het allermooiste Sinterklaaskado.