Ik schat haar een jaar of 75. Grijs haar dat in een zeer net boblijntje is geknipt, grote gouden oorknoppen. Haar lippenstift is knalrood, net als haar broek waar zo’n strakke vouw in zit dat ik denk dat je je vingers eraan zou snijden als je het zou wagen aan te raken. Haar zwarte pumps zien er onberispelijk uit, net als haar zwarte mantel waarop geen haartje, pluisje of vlekje te vinden is. Keurig rechtop zit ze op de rieten stoel op het terras. Geen smetje, geen kreukje, geen foutje is aan deze dame te ontdekken. Onberispelijk, dat is het woord dat bij haar past.

De man die tegenover haar zit, zit er anders bij. Ontspannen, enigszins onderuitgezakt hangt hij op zijn stoel. Zijn groene broek matcht bij haar outfit, het vertoont precies dezelfde scherpe vouw. Zijn jas lijkt een jas van een boswachter, maar heeft vast en zeker het vierdubbele gekost. Op zijn kalende hoofd prijkt een soort jagershoedje. Alleen zijn schoenen matchen niet bij de rest van zijn outfit, ze zijn stoffig en versleten. Ik zie voor me hoe hij, net voordat ze vertrokken, snel zijn blinkend gepoetste schoenen verruilde voor dit oude, minder knellende, paar en opgelucht de deur uitstapte.

Terwijl ik me nog zit af te vragen hoe iemand er zo onberispelijk uit kan zien, voor iemand die altijd wel ergens tandpasta of koffie morst is dat behoorlijk jaloersmakend, doet de keurige dame iets wat ik niet had verwacht. Ze opent haar zwarte tasje en haalt er een pakje uit. Ze pakt een sigaret, steekt die aan en stopt het met een gelukzalig gezicht tussen haar knalrode lippen. Een paar seconden later komt er een enorme rookwolk over ons tafeltje drijven. Ik twijfel tussen er iets van zeggen of onze stoelen een eindje verschuiven, zodat we net niet in de rook zitten. Ik kies voor het laatste, al is het alleen al omdat deze dame er niet uitziet alsof ze haar sigaret gaat doven voor iemand op gympen met grasvlekken en een broek zonder vouw.

De peuk is bijna op en wonder boven wonder begint het strakke gezicht van de vrouw iets vriendelijker te ogen. Het inhaleren van deze dampen doet haar humeur in ieder geval goed. De enorme hoestbui die ze na bijna iedere teug ten gehore laat brengen doet wel iets vermoeden over haar gezondheid, en ik oordeel voor het gemak maar even dat dat iets te maken heeft met de hoeveelheid nicotine die ze dagelijks inhaleert. Manlief kijkt het aan alsof hij niet anders gewend is en bestelt voor zichzelf een flinke borrel en een schaal bitterballen. Zij vraagt om een goed glas wijn en steekt een tweede stinkstok tussen haar rode lippen.

Haar hoestbuien worden nu weggespoeld met rode wijn. Hij pakt een bitterbal en ik hoor haar streng zeggen: “Niet teveel he, denk om je gezondheid.” Hij zakt iets verder onderuit en lacht kwajongensachtig. Zij neemt nog een hap rook, hoest haar longen uit haar lijf en blust met een slok wijn. “Bitterballen zijn slecht voor je cholesterol heb ik gelezen” gaat ze verder. “En we willen gezond oud worden samen toch?”

Hij knikt en propt twee bitterballen tegelijk in zijn mond. “Ik heb het gevoel dat je me niet serieus neemt” zegt ze afkeurend. Ze neemt een extra grote hijs van haar sigaret, hoest en klotst haar laatste slok wijn achterover.

Een dikke rookwolk bereikt ons tafeltje. De onderuitgezakte man met versleten schoenen ziet het. Hij knipoogt, houdt een bitterbal in de lucht alsof hij ermee wil proosten en stopt het in zijn mond. Gezondheid voor alles.