Vandaag stond ik snipverkouden voor de klas.
De GGD meldde gisteren negatief, dus ging ik met een positief humeur weer naar school.
Dat positieve verdween redelijk vlot, tegelijk met de eerste zakdoek, in de prullenbak.
Een les uitleggen ging ongeveer zo:
“Je kijkt eerst naar het hele …. Hatsjoeeeeeeee. Oké jongens, kom maar weer onder je tafel vandaan. Ik nieste alleen maar, geen paniek.
Ja ik weet dat het klonk alsof er een straaljager door de geluidsbarrière ging, ik kan dat niet zachtjes.
Oké, je kijkt dus naar het hele werkwoord….
Nee lieverd, ik huil niet. Geen zorgen. Mijn ogen tranen en voelen aan alsof ze uit hun kassen rollen. Dat hoort erbij. Ben je trouwens met zijn drieën vandaag of zie ik driedubbel? Ik pak even een zakdoek hoor.
Waar waren we…. “

We leerden vandaag volledig ongepland de woorden snot, tranen, niezen, hoesten, zakdoek en verkouden. Erg zinvol, zo aan het begin van de herfst in een land als het onze als je het mij vraagt.
Mijn leerlingen weten inmiddels dat ik het hardst nies van de hele school ( hèhè, heb ik ook eens een record op mijn naam ) en de meisjes in de klas noemden een paar keer mijn schattige kleine rode oogjes en grappig pieperig stemmetje.
” Aaaaaaaahhhhh zo schattig mevrouw.”
Heel dubieuze complimenten als je het mij vraagt.
De jongens vroegen zich net iets te vaak af of het toch niet beter was dat ik ( en daarmee zij dus ook ) naar huis zou gaan.

Tijdens de zoveelste ‘ ik huil écht niet ‘ traanaanval kwam er een geweldig idee uit de klas.
” Mevrouw, zullen we de lampen uitdoen? Dat helpt!”

En zo zaten we met zijn allen de tweede helft van de dag in een schemerig lokaal te werken. Het hielp, mijn ogen bleven braaf in hun kassen en het had nog iets heel kneuterigs ook.

Sinds een paar uur ben ik mijn stem kwijt.
Ik ben nu al benieuwd wat ze morgen van me gaan leren.