Ze staan bij de caravanhandel in het dorp en praten met de verkoopster. De caravan staat hier op de camping en ze hebben écht ruimtetekort vertellen ze. Of eigenlijk vertelt zíj dat.
Hij knikt.
“We moeten zo’n handig zakje hebben voor aan de deur waar alles in past” zegt ze op luide toon met een overduidelijk Fries accent.
“Je weet wel, tandenborstel, kammetje, zalfje.”
“En mijn schoenen” zegt de man.
Hij wordt geïrriteerd aangekeken.
“Geen schoenen in die zak Jelle, daar hébben we het al over gehad” zegt ze. Ze draait hem de rug toe en praat verder met de verkoopster.
“Hij wil zijn schoenen in die zak, maar dat wil ik dus niet. Geen schoenen bij mijn tandenborstel! Ik wil dus een zak waar mijn toiletspullen in kunnen zodat ik er snel bij kan. En een pak vochtig toiletpapier, dat moet er ook nog in, want op de camping heb ik toch altijd zo’n last van mijn stoelgang.”

Ik hoor Jelle zuchten en hij gaat erbij zitten.
“Jelle sta eens op, ik moet ook altijd álles alleen doen. Wat vind jij, welke zullen we kiezen?”
Jelle wijst naar de grote zak met onderin ruimte voor schoenen en krijgt vervolgens weer het volledige uitzicht op de rug van zijn vrouw.
Rechte strenge rug, praktisch kort kapseltje, fleecetrui en zo’n wandelbroek waardoor alle eventueel nog aanwezige testosteron van Jelle sowieso de benen neemt.
Ze praat verder en is hardop de vréselijk handige zak voor aan de caravandeur al aan het inrichten.
“Tandenborstels, vochtig toiletpapier, kammetje, de aambeienzalf van Jelle….”
Jelle kijkt om zich heen of niemand dat hoorde. Ik doe net of ik heel druk ben met het uitzoeken van een opvouwbare afwasbak en niets van het gesprek meekrijg. Ik zal deze man niet nóg meer van zijn mannelijkheid ontnemen, er is duidelijk al niet heel veel van over.
“En mijn schoenen?” doet hij nog een vruchteloze poging. Er wordt niet eens op gereageerd.
“Ja, dit wordt hem Jelle” besluit de vrouw. Ze kijkt hem eindelijk weer eens aan. Hij moet nu namelijk betalen.
“Dat hebben we snel gedaan zo samen” hoor ik haar nog zeggen als ze met grote stappen naar buiten loopt.
Jelle loopt een paar passen achter haar aan en vanuit mijn ooghoek zie ik hem nog net een snelle blik werpen op de zak met ruimte voor schoenen.

Arme Jelle.