‘ Eigenlijk zijn wij een tweeling he?’ klinkt het hoge stemmetje van vriendinnetje Roos op de achterbank.
”Jij bent bij jouw mama geboren en ik bij mijn mama. Maar we zijn tóch tweeling.’
Lucia knikt hard van ja..
‘Geen twijfel mogelijk’ lees ik in haar ogen.
‘Maar we zijn wel verschillend. Dat kan best als je een tweeling bent. Ik kan een salto en jij niet. Dat geeft niets. En ik kan al een beetje lezen, dat moet jij nog leren. En jij kunt mooi zingen, ik niet zo goed. Dat kan bij een tweeling. We hoeven niet precies hetzelfde te zijn hoor.’

Ze gaat volhardend door zichzelf en Lucia te overtuigen dat ze een tweeling zijn.

‘Later gaan we ook bij elkaar wonen he? Ik weet eigenlijk niet of we kunnen trouwen als we een tweeling zijn. Weet jij dat? En we nemen héél veel paarden. Tweelingpaarden. Dan hebben we allebei dezelfde paarden. Wil je ook een Tinker en een Appaloosa? En een Shetlander voor onze kindjes? Dat moet dan óók een tweeling zijn. Wil je twee jongens of twee meisjes?’

Het maakt Lucia niet uit. Zolang ze maar tweeling is met Roos vindt ze alles goed.

We zijn thuis. De ‘tweeling’ vertrekt naar boven om even later zwaar opgemaakt met gepikte make-up van één van de andere meiden beneden te komen. De lippenstift zit bij beiden van oor tot oor en er zit iets blauws op beide voorhoofden.
Ze mogen een ijsje pakken en een paar minuten later zitten ze samen onderuitgezakt op één stoel hun ijsje te eten.
Hetzelfde ijsje. Uiteraard.

‘Hoe ver ben jij?’ vraagt Lucia.
Roos houdt haar ijsje omhoog.
‘Precies even ver!! Nou weet ik het zéker, we zijn écht een tweeling’ gilt en glundert ze.
Twee paar opgesmukte oogjes kijken me triomfantelijk aan, hun plakkerige ijsjes tegen elkaar. Even ver.
Het is duidelijk, daar verander ik niets meer aan, een tweeling zijn en blijven ze.
Ijsjes liegen nooit.

Mijn tweeling waarvan één van een andere moeder. Van mij mogen ze hun levenlang tweeling blijven.