Trappelend van ongeduld sta ik voor de deur te wachten. Ik ben tien minuten te vroeg.
Een man met klok in zijn hand staat voor de ingang, het is duidelijk aan zijn gezicht te zien dat het nog niet gewenst is dat ik naar binnen ga. Ik moet mijn reservering laten zien en mijn identiteitskaart om te bewijzen dat ik het ben. Logisch, dit is een gewilde plek, een ander zal hem maar inpikken. Ik moet er niet aan denken!!
Het stond al een paar dagen in mijn agenda met grote letters.
Ik heb gereserveerd, maandenlang kon het niet, en oh wat heb ik het gemist.
Ik droomde ervan, was niet mezelf, ik voelde een constant aanwezig gemis. Regelmatig sprong ik in de auto om vervolgens halverwege tot de hartverscheurende conclusie te komen: Dit Mag Niet!

Marcel zag het niet als een probleem. Hij vindt het ook prima als ik een tijdje niet ben geweest. Misschien zelfs wel beter.
Maar ik kan niet langer wachten!!

De deur gaat open. Veel te langzaam.
De man kijkt weer op de klok.
Mijn hart bonst in mijn keel.
Het voelt alsof ik een wedstrijd ga lopen, ik heb een kwartier.
Een kwartier om in te halen wat ik zo enorm heb gemist.
De verlossende woorden: “U mag naar binnen ” klinken. Ik kan wel huilen van geluk.
Ik houd me in, zo snel laat ik me niet kennen.
Ik knik dankbaar, grijp een mandje ( zou ik daar genoeg aan hebben? ) en probeer zo rustig mogelijk naar binnen te lopen. Zou het erg opvallen dat ik mijn uiterste best moet doen om het niet op een huppelen en juichen te zetten?

Ein-de-lijk!!!!
Ik snuif de geur van oude boeken en stoffige meubeltjes. Ik zie de snuisterijen waarvan niemand ooit het volledige nut heeft ingezien en die precies om die reden hier zijn beland. De potjes, pannetjes, kussentjes en schilderijen. Ik zie een stoel die me doet denken aan mijn oma, bierglazen uit Tirol en honderden voorraadblikken. Ik sla het over.
Focus zal me redden,
ik heb maar een kwartier,
15 minuten,
900 seconden.
Het is te weinig!

Ik heb werkelijk geen idee wat ik hier hoop te vinden, want dat wat je zoekt is er toch nooit.
Ik rommel wat rond, prop wat fotolijstjes in mijn mandje en blader door een boek.
“Nog vijf minuten!” klinkt het streng in mijn oor.
Ik onderdruk mijn emotie en de neiging me gillend, schreeuwend en smekend om een kwartier extra op de grond te gooien.
Kom op, ik ben een grote meid.
Ik kan dit aan!

Ik gebruik mijn tijd tot de laatste seconde en kijk bij de kassa om me heen of er nog iets te scoren valt. Ik overweeg nog even om de trombone die daar ligt in mijn mandje te proppen. Gewoon omdat het kan. Ik weet me te bedwingen, gelukkig, want ik denk niet dat de buurt het me in dank had afgenomen. Dan ben ik aan de beurt om te betalen en is het voorbij. Ondanks de véél te korte tijd ben ik toch erg blij met mijn buit.
Ik heb een boek, een poster voor school en fotolijstjes. Niets daarvan had ik van tevoren bedacht.
Ik heb een kwartier gesnuffeld met het idee schatten te vinden, dáár tegenaan te lopen waar ik mijn hele leven al naar op zoek ben zonder dat ik het weet. Het gebeurde niet, maar het fotolijstje waar de foto van mijn vader precies in past is perfect en dit boek had ik nog niet.

“Het was een veel te kort kwartiertje, maar ik denk dat mijn man daar wel blij mee is” grap ik naar het meisje achter de kassa.
“Dan moeten we het maar zo houden” grapt ze terug.
Ik schrik bij het idee.

Dat kwartiertje is tot daar aan toe.
Maar online reserveren voor de kringloopwinkel waar je je eerst moet identificeren om vervolgens de troep van een ander te mogen kopen, voelt toch wel als het toppunt van sneu.

Ik geloof dat ik nu maar even wacht.
Wachten tot het weer mag!
Ik kan niet wachten….