Vorig jaar tijdens de vakantie leerde ze fietsen. Dit jaar tijdens de vakantie leerde ze zwemmen zonder bandjes.
Eerst nog wat onzeker, maar steeds met een beetje meer vertrouwen.
We kijken samen naar het doel: waar wil je heen?
“Naar de overkant,” zegt ze stellig en wijst. Vervolgens draaien we aan het onzichtbare knopje aan haar oor. De focusknop. “Focusssssss” zegt ze. En daar gaat ze.
Op naar de overkant.
Onderweg kijkt ze af en toe achterom. Ik zeg dat ze moet blijven focussen op haar doel en moet vertrouwen dat ik achter haar blijf om haar te helpen als het even niet lukt. Dat ik weet dat ze het kan.
En daar gaat ze weer. Met vallen en opstaan, voor zover dat kan in het water, maar ze zwemt!!

In het midden van het zwembad drijft een mooi spierwit veertje. Als een speer, zonder aarzeling, zwemt ze eropaf en pakt het.
“Van opa van boven,” fluistert ze. “Ik denk dat hij trots op me is dat is kan zwemmen.”
Ze glimt van trots.

Ik weet het wel zeker! ❤