Lief, mooi, giebelend meisje op de fiets. Ik weet eigenlijk niet of je lief en mooi bent, daar ga ik maar vanuit. Als je bijna dood bent is iedereen lief en mooi. En dat was je, als ik je niet op het laatste moment tóch nog zag. Ook al had je geen licht op je fiets.

Ik begrijp je wel. Je vriendinnen waren de weg al over en ik weet best hoe die meiden zijn. Je bent waarschijnlijk niet de meest populaire van je fietsgroep en er dus niet helemaal zeker van dat ze op je wachten. En wat voelt het vervelend he, als je er later hard achteraan moet scheuren om vervolgens achter de groep te fietsen, omdat de rest al naast elkaar fietst. Zouden ze je überhaupt gemist hebben?

Ik begrijp dus best dat je op een plek waar je geen voorrang hebt, zonder licht, nog even vanuit het donker voor mijn auto schiet. Gelukkig hebben auto’s remmen hè meid, zodat jij snel weer bij je vriendinnen bent.

Meisje wat ben je dom bezig!!

Een paar dagen later. Ik breng mijn kinderen naar school met de auto. In het donker schiet er ineens een schim vlak voor de auto over. Wéér een meisje dat ik net kan ontwijken. Ik word er een beetje moe van ondertussen. Het meisje fietst voor me op het fietspad, ik ga ernaast rijden en draai mijn raam open. ” Mam, doe niet zo gênant,” sist één van mijn meiden. Ik roep het meisje, ze reageert geïrriteerd en doet haar koptelefoon af. “Je moet je licht aandoen, ik heb je bijna aangereden, je bent niét te zien,” zeg ik. Een geïrriteerde zucht is mijn dank. Snap ik, haar moeder heeft haar waarschijnlijk ook al aan haar hoofd lopen zeuren toen ze een kwartier geleden van huis ging. Die ouders van tegenwoordig ook, overdreven volkje is het. Het interesseert me niet. Ze klikt haar licht aan. Ergens is een moeder me nu heel dankbaar.

” Waarom deed je zo gênant mam?” komt de vraag van de achterbank. Ik leg uit dat ik er niet aan moet denken dat ik dat meisje geraakt zou hebben. Hoe afschuwelijk ik het zou vinden als één van hen iets zou overkomen. Dat ik hoop dat een andere moeder óók haar raam opendoet om het te zeggen als mijn kinderen zonder licht fietsen. Of het me appt, zoals de ouders van een vriendinnetje waar mijn oudste dochter laatst zonder licht wegfietste.

Ik denk dat ik deze week zeker 4 lichtloze kinderen geraakt zou hebben als ik er niet zo enorm alert op zou zijn. Bij ieder kind denk ik aan mijn eigen dochters die door het donker moeten fietsen. Ik zeg ze 200 keer dat ze hun lamp aan moeten doen. Ik hoop maar dat ze luisteren.

En zo niet, dan hoop ik oprecht dat er ouders zijn als ik. Ouders die, hoe gênant ook voor de achterbank, hun raampje opendoen en het lichtloze kind aanspreken.

Ik ben je dankbaar!!