” Doe jij wel eens lieve briefjes in de broodtrommeltjes?” Deze app ontvang ik op zondag begin van de avond van haar.
” Nou, niet bepaald dagelijks,” antwoord ik. Ik denk aan een enkel briefje op moeilijke momenten en een getekend hartje op een banaan. Lang geleden eerlijk gezegd.
” Iemand op Facebook heeft zo’n foto van prachtige witte bolletjes in een bakje met een lief briefje. Iedereen zegt aaaahhh en oooohhhh en ik erger me kapot. Ik ben moe, bijna ongesteld en chagrijnig. Al die perfecte moeders en hun stomme broodtrommelbriefjes.”

Deze bui ken ik. En herken ik.

” Witte bolletjes zijn helemaal niet gezond, die dikke kont die je daarvan krijgt maak je niet goed met een lief briefje.” reageer ik. Ze lacht.
” De woorden die ik op dat briefje kan zetten fluister ik ze liever nog even in het oor. “

We lollen nog even door. Bedenken een briefje voor de juf van haar zoontje. Hoe hij daarmee naar zijn juf loopt, hij kan zelf nog niet lezen:
“Juf, wat staat daar?”

” Lieve juf, wil je deze prachtig geschilde gezonde blanke appeltjes alsjeblieft door de strot van mijn kind duwen. Dank je.”

We krijgen virtueel de slappe lach.

Ik bedenkt me dat de broodtrommels voor mijn meiden ook nog klaar moeten en vraag een van mijn dochters of ze morgen een bruin bolletje mee naar school wil, ik heb er nog een paar over.
“Op de eerste dag?!! ” zegt ze afkeurend. “Nee joh, dan denken ze allemaal dat ik verwend ben. Ik neem een gewone boterham mee hoor, ik ben niet gek.”
Ze vindt het erg belangrijk wat ‘de ander’ vindt. In dit geval vind ik dat prima, prima reden voor een gewone bruine boterham.

Ze smeert de boterhammen voor haar en haar zussen. Ik zie hoe ze een lief briefje maakt met een hartje en “succes” en dat bij haar tweelingzusje in de broodtrommel stopt. Ach wat lief. Ik smelt.

Zal ik er een foto van maken en op Facebook posten?