Iets hield me al een tijdje tegen. Of eigenlijk hielden een heleboel ‘ ietsjes ‘ me tegen. Oude overtuigingen, verwachtingen, belemmeringen en negatieve stemmetjes. Al die dingen waar ik waarschijnlijk mijn hele leven waakzaam voor moet blijven. Soms gaat dat heel goed en soms wat minder.

Iets liet me besluiten om toch te gaan. Nee ik zeg het verkeerd: íemand liet me besluiten toch te gaan. Marcel herinnerde me eraan hoe fijn ik me voel als ik gefietst heb. En hij had gelijk, dat wist ik heus wel, dus ik haalde de mountainbike uit de schuur en ik ging.

Onderweg kwam ik ze allemaal tegen. Mijn overtuigingen, belemmeringen, tekortkomingen en negatieve stemmetjes. Ze riepen dingen als: ” Je gaat lang niet meer zo snel als een jaar geleden ” en: ” Je wordt aan alle kanten ingehaald, wat zullen ze van je denken?” Ik probeerde niet naar ze te luisteren. Ze deden hun uiterste best om me onderuit te halen hoor: ze zaten verstopt in inhalende fietsers, in hobbelige zandwegen en in de kerkklok die me meedogenloos wees op de tijd die al voorbij was. Ik probeerde niet te luisteren naar wat ze me wilden wijsmaken. Inmiddels weet ik ze niet de waarheid spreken, ook al kunnen ze behoorlijk overtuigend overkomen.

De zon scheen. De natuur deed zijn uiterste best om mijn hersenspinsels te verjagen. Mijn benen kregen een ritme te pakken dat goed voelde, mijn hartslag en ademhaling deden hetzelfde. De gedachten bleven steeds verder achter. Ze verdwenen in het groene bos en gingen op in het zonlicht, vlogen mee met de vogeltjes die opvlogen voor die fietser in het stille bos.

Wat overbleef was een beleving. De beleving van een steeds stiller wordend hoofd, de zon op mijn gezicht, genieten van deze mooie zondagochtend.

En ik dacht nog maar één ding:

Ik ben gegaan!