Ik heb vieze kinderen. Ja echt, smeerlapjes zijn het. Allevier! Mijn wasmachine draait overuren, badwater gaat zwarter dan zwart door het afvoerputje en schoenen hebben geen lang leven hier. Als mijn dochters een dag buiten zijn geweest zien ze er eruit als de varkens van de kinderboerderij. Oh nee wacht. Daarmee doe ik de varkens ernstig tekort.

Een juf zei ooit tegen mijn oudste dochter bij binnenkomst na de pauze: ” He Jenneke, nu heb je alwéér vieze schoenen. Kijk eens naar dat andere meisje, die houdt ze altijd wél schoon. Waarom kun jíj dat dan niet?”
Je zult begrijpen dat Jenneke huilend thuiskwam. Woest was ze. Wij ook! “ Dat andere meisje heeft altijd schone schoenen omdat ze de hele pauze op het bankje zit, maar ik wil spelen!” Jammer dat deze juf het belang van spelen niet leek te zien. En ja, daarbij worden kinderen soms vies.

Het is niet zo dat ze zich bewust vies maken hoor, het gebeurt gewoon. Als ze met de buurmeisjes ( ook van die fijne smeerpoetsen ) naar het water gaan, een eindje verderop in het dorp, dan weet ik al genoeg. Gewapend met emmers, schepnetjes en een pak drinken gaan ze, nog redelijk schoon, die kant op. Om een paar uur later trots met kikkervisjes, waterplanten, verhalen, natte schoenen en stinkend terug te komen.

Échte avonturen kun je niet downloaden ( Loesje )

Met mijn buurmeisje en vriendinnetjes deed ik vroeger precies hetzelfde. We vingen kikkervisjes, zwommen in de sloot, wandelden met een varken en bouwden hutten. Ik viel zéér regelmatig uit bomen, dwaalde uren door het bos en verzorgde zielige vogeltjes die uit het nest waren gevallen. We bouwden stiekem hutten bij de boer in het hooi en klommen, levensgevaarlijk, op zijn hooizolder. We maakten kampvuren en roosterden broodjes. We gingen op onze pony’s, het liefst zonder zadel, op avontuur. En we vielen eraf. Wij kregen de kans om te leren, om fouten te maken en ons pijn te doen. Natuurlijk had ik van mijn ouders nóóit op die hooizolder mogen klimmen, het is niet zo dat ze van ons af wilden, maar ze hadden vertrouwen in ons en lieten ons groeien en zélf ontdekken. We mochten, binnen een aantal opgelegde veilige grenzen, onze eigen grenzen zelf ervaren. We kregen de kans om te leren gaan met risico’s.
En daar ben ik ze zó dankbaar voor.

Herinneringen zijn de momenten in het leven die je persoonlijkheid vormen.

Datzelfde gun ik mijn kinderen. Ze mogen vies worden, koud en nat thuiskomen. Ze mogen heksensoep maken en hun zelfgemaakte parfum van paardebloemen zet ik op mijn nachtkastje ( twee dagen, dan zijn ze het wel weer vergeten ). Ze mogen knuffelen met kippen en op blote voeten lopen waar dat kan. Ze krijgen de kans om hutten te maken en in bomen klimmen, ook al houd ik stiekem mijn hart vast. Ze mogen fouten maken en zich pijn doen, hoe moeilijk ik dat zelf soms ook heus vind. Maar: ik gun het ze zo! Het is nodig om te groeien.

‘ Het lijkt wel of je trots ben op je vieze kinderen,’ hoor ik je denken. En weet je? Dat klopt! Ik ben écht oprecht trots op mijn kinderen. Niet vanwege hun zwarte voeten aan het eind van de dag hoor en ik doe ook heus geen vreugdedansje bij weer een natte of kapotte broek. Mijn was is werkelijk niét te overzien.
Ik ben trots omdat mijn kinderen vies durven worden. Ik ben trots dat ze durven te vallen, niet bang zijn om fouten te maken. Trots dat ze groeien door te ontdekken. Ik laat ze hun herinneringen maken zoals ik de kans kreeg om de mijne te maken.

Ik laat ze zijn wie ze zijn en worden wie ze willen worden.