Groep 8. Op de planning die netjes klaarligt zie ik dat er vandaag een moederdagkado moet worden gemaakt, want volgens de afspraken op school doen ze dat in alle groepen.
Dat wat het moet gaan worden staat al vast en ligt al klaar. Jammer.

” Ik maak het even snel hoor, mijn moeder gooit het tóch altijd weg.”
” Het kadootje van vorig jaar ligt nog steeds onder haar bed.”
Een paar kinderen is serieus aan het werk, de rest wordt een beetje mopperig en lollig van dit voorgekauwde werkje. Snap ik wel. Ik word er ook niet blij van, eerlijk is eerlijk, al probeer ik iets anders uit te stralen. ” Maak er wat leuks van jongens, daar zullen de moeders vast blij van worden.” Ik zie een paar gezichten die boekdelen spreken.
Ik heb zo’n hekel aan voorgekauwde werkjes. Allemaal hetzelfde stappenplan, vrijwel hetzelfde resultaat. Dat ze bij de kleuters op die manier een moederdagkado maken begrijp ik nog. Maar in groep 8?

Er komt een jongen naar me toe.
” Juf, kijk nou hoe gaaf” en hij houdt het papieren handdoekje waarmee hij zijn kwast schoonmaakte omhoog. De kleuren zijn door elkaar gelopen en het resultaat ziet er leuk en vrolijk uit.
” Als ik het voor het raam houd is het nóg mooier, ” en hij voegt de daad bij het woord. Inderdaad, het is mooi, voor wie dat wil zien. Ik wil dat.
” Zal ik dit doekje aan mijn moeder geven in plaats van het versierde potje?” denkt hij hardop. Hij twijfelt.
” Ach, ze laat het toch onder het bed liggen tot volgend jaar, ” besluit hij en gooit het kunstwerk schijnbaar achteloos in de papierbak.

Hij kijkt nog een keer om.
” Waarom maakte je er eigenlijk een foto van juf?” Ik antwoord dat ik, net als hij, blij word van mooie kleuren. Dat het niet íets hoeft te zijn om tóch mooi te kunnen zijn. Dat ik de foto vast nog ergens voor kan gebruiken. Hij knikt en kijkt tevreden. We zijn het eens. We zien hetzelfde.

Ik zie hoe hij terugloop naar de papierbak en het papier er weer uithaalt.
” Ik vind het zelf mooi. Ik bewaar het,” en hij legt het in de vensterbank te drogen.

Hij kijkt er nog een paar keer naar. Ik knipoog naar hem. Ik begrijp dit. Hij volgde geen stappenplan, maar maakte iets waarvan hij zélf de schoonheid ziet. Iets waar hij zélf trots op is. Niet voor onder het bed of het nachtkastje van zijn moeder, maar puur voor zichzelf. Omdat hij er blij van wordt.

Dát is creativiteit. En daar word IK dan weer heel erg blij van.