Net als vorig jaar wilde mijn tiener-tweeling de school graag verdedigen tijdens het schoolvoetbal in Laren.

Een paar dagen van tevoren krijg ik de eerste appjes binnen over tijden, welke ouders er gaan coachen én de kleding. In een half uurtje tijd heb ik maar liefst 37 gemiste berichten van de ‘ Julianatoppers.’ Ik schrik even, want in de gauwigheid dat ik alles doorlees zie ik vooral de woorden ‘ voetbalschoenen ‘ en ‘ scheenbeschermers.’
Oh help, moet ik dat allemaal hebben? Ze gaan toch gewoon een potje lollig gezellig voetballen?

‘ Eh… Waar is het eigenlijk ‘ durf ik nog even in de groep te gooien, ergens tussen het 45 ste en het 53ste bericht, stevig met het gevoel rondlopend dat ik heel veel heb gemist.
De rest zie ik later wel. Als ik maar weet waar ik zijn moet. Gelukkig reageert mijn ‘ mede-loedermoeder-die-ook-nog-wel-eens-wat-mist’ vrij snel. Het sportveld in Laren. Dat moet wel lukken!

Wat geweldig is het dan als de ‘ jongensmoeders’ ’s morgens naar school komen met een zak vol voetbalschoenen en scheenbeschermers. ” Je kunt die meiden écht niet zonder scheenbeschermers laten voetballen hoor, ze worden bont en blauw.”
Er wordt gepast en gemeten in de gang van school ( ” Wie heeft hier zulke zweetvoeten ” ) en met de nodige attributen, inclusief schoolshirt, gaan we naar huis om eerst even een broodje te eten.

Sanna: ” Zo, ik ben klaar, zullen we gaan? Ik weet zéker dat we gaan winnen, wij hebben Rens. Ik heb al zin in taart, dat is de eerste prijs!”

Merte: ” Zal ik het shirt in mijn broek of óver mijn broek doen?”

” Hoelang duurt het nog? Zou het een slagroomtaart zijn?”

” Dat langere andere broekje is misschien mooier hè mam? Bij deze kun je mijn billen zien en dat vind je nooit goed toch?”

” Mahaaaaam, gaan we nou? Anne is er denk ik allang! ”

” Wil je mijn haar even in een knot doen? Dat staat mooier als je sport.”

” Ik ga vast in de auto zitten hoor, jullie zijn allemaal zó langzaam!” ( ” Ja maar lieverd, we gaan pas over een half uur ” ).

” Ik vind die sokken zo raar, ik ben blij dat ik niet op voetbal zit. Geen gezicht!”

” Gaan we nouuuuuuuu?!”

” Ik doe toch nog even een andere broek aan.”

Dit alles onder begeleiding van Lucia en vriendinnetje Roos die alvast uit volle borst aan het oefenen zijn: ” Hup Almen, hup Almen.” ( Voor wie het verstaat ).

Om 16.00 staan we op het voetbalveld. Een elftal waaronder een paar kinderen met hele rare gele neuzen. Ze hebben nog even met paardebloemen gespeeld voordat het voetballen begon, ik vraag me toch echt af wat ze er precies mee gedaan hebben. Het ziet er, op zijn zachts gezegd, nogal bijzonder uit.

Het begint te spetteren. Ik had op zon gerekend. Maakt niet uit, er is koffie en het is gezellig. Dan is het altijd goed.
De twee moeders die zich hebben opgeofferd als coach doen het geweldig, onze kinderen óók. Ze trappen dit jaar zelfs, in tegenstelling tot vorig jaar, de bal in het juiste goal. Nou ja, meestal dan. Ik ben trots op dit fanatieke enthousiaste Almense zooitje. Wat een lol stralen ze uit. De juf staat met haar mooie zwangere buik alle wedstrijden uit. Ik kan me voorstellen dat ze liever thuis op de bank had gelegen, maar in plaats daarvan staat ze ‘ haar kinderen ‘ aan te moedigen. Een topjuf, dat is ze. Maar daarvan waren we al eerder overtuigd.

De poule is afgelopen. Ze hebben alle wedstrijden gewonnen. Schijnt het, want ik heb eerlijk gezegd staan kletsen in plaats van opletten. En ja, bij de prijsuitreiking blijken ze inderdaad eerste te zijn van de poule. Ze juichen oorverdovend. Terecht!

” Ik zei het toch, wij hadden Rens!” juicht Sanna.

” Mogen die rare sokken nu uit?” vraagt Merte.

We maken een foto van onze toppers. Vrolijke koppies en gele neuzen. Gewonnen!

De app van de Julianatoppers gaat nog even door. Kinderen liggen glunderend in hun bed, blij met deze winst. De moeders roemen hun kroost en spreken af hoe de geleende spullen bij de rechtmatige eigenaar terug komen. Dat hebben ze toch maar even knap gedaan samen.

Ons Almense dreamteam met gele neuzen, een juf uit duizenden en twee geweldige coaches die ervan stonden te kijken dat ‘ we ‘ hebben gewonnen. Trots op jullie allemaal!