Ik heb een geheime liefde.

Hij is verslavend, ik wil hem het liefst iedere avond even bekijken.
Mijn dochters vinden hem geweldig. Mijn man moppert: “Kon je het weer niet laten?”

Hij is niet mooi, niet bijzonder. Hij spreekt slécht Nederlands en is wel eens een beetje traag.
Nee, hij is vooral héél erg goedkoop. En daar val ik nou eenmaal voor. Net als heel veel andere vrouwen in mijn omgeving trouwens. Ik zie ze wel als ze hem gauw via de voordeur naar binnen halen, om zich heen kijkend of niemand ziet dat hij er alwéér is.

Gelukkig ben ik niet zo snel jaloers én heeft hij genoeg voor iedereen.
Vandaag bij de buurvrouw, morgen weer bij mij. Daar doet hij niet moeilijk over.

Deze liefde heeft één nadeel. Hij kent mijn maat niet zo goed. Regelmatig krijg ik pakjes van hem waarin hij zich dan flink vergist. Jurkjes die wel maat M zouden moeten zijn, maar met moeite mijn navel bedekken. Een shirtje dat eerder een topje lijkt en panties die ik net over mijn enkels krijg.

Nou neem ik daar genoegen mee hoor.

Ali is goedkoop en snel, wat kun je verwachten van zo’n man. Niet zoveel toch?

Maar vandaag moest ik toch even slikken en voelde ik een breuk tussen ons aankomen.

Ik had hem om een hemdje gevraagd. Omdat ik weet dat Ali soms een beetje in de war is met zijn kleine schattige ranke Chinese vriendinnetjes had ik al bewust wat groter geregeld. Soms moet ik Ali gewoon even helpen, hij is de slimste niet. Je kunt ook niet álles verwachten, we hebben allemaal onze mankementen.

Het pakje werd bezorgd door de postbode die inmiddels wel weet dat mijn buurvrouw en ik beiden een intensieve relatie onderhouden met Ali. Hij weet dat het hekje dicht moet voor de hond en dat de bel het niet doet. Mooi makkelijk.
Kind aan huis.

Ik scheurde het pakje open. Een mooi rood hemdje kwam tevoorschijn. Precies zoals op de foto. Rood, goedkoop. En te klein. Dat zag ik meteen.
Ik zuchtte en legde het aan de kant. Dat zou één van de meiden wel passen.

De verpakking wilde ik weggooien en toen viel er nóg iets uit:
een paar rode touwtjes met een héél héél klein inimini driehoekje. Met het blote oog nauwelijks te zien. Tenminste, als je zo nodig aan een bril toe bent als ik.
Ik raapte het op.
Was dit serieus wat ik dacht dat het was?
Voor wie dan?
Een lief klein schattig kabouterchineesje?

Al zou ik het willen en weet ik best dat er eigenlijk wel weer een paar kilootjes af zouden mogen… Dan nog, met de beste wil van de wereld, zou ik dit ding niet aankrijgen.
Laat staan ooit nog UIT!

Ik stond er nog verbaasd naar te kijken toen Lucia naar me toe kwam:
“Aaahhh, mag IK dat ooglapje hebben mama? Roos heeft een zwaard, dan kunnen we zeerovertje spelen”, en ze liep er al mee weg.

Een ooglapje.
Tuurlijk, het is een ooglapje!!

Ik ga er graag in mee, dan kan ik de beelden die zich aan me opdringen tenminste verbannen naar een donker hoekje.
Ik zie liever een blond zeerovertje met een zwaard en een rood ooglapje dan dat beeld van… Ach nee, laat maar.
Zolang ze het maar niet mee naar school neemt vind ik het prima. Ik zie het haar al omhoog houden in de kring:
“Kijk juf. Dit ooglapje is eigenlijk van mijn moeder, maar ik mocht het hebben. Lief hè?”

Dank je wel Ali. Mijn kleuter is blij.
Je bent dan misschien niet zo slim, niet al te trouw en héél goedkoop, mijn dochter heb je alvast voor je gewonnen.

Je mag nog even blijven.
Af en toe.

Voorlopig.